Grudzień

[coobus]

(z cyklu: kalendarz Vladimira Volegova)
---

od początku
w poprzednim



wypełniona najdłuższą w roku nocą
trącasz nogą iskry zimowego nieba
opadające grudniem na nienasycone chodniki

bałaś się kiedyś
że koniec lata zabierze ci ciało
by dać inne
nie tak gładkie i piękne
a koniec jesieni wyczyści oczekiwania
z przerostów i samosiejek
zostawiając w oknie poduszkę
z widokiem na wczoraj

wypełniona doczekaniem
już się nie boisz
przekładasz świerkową gałązką kolejny
zamykany rozdział

wypełniona pierwszą gwiazdą na niebie
przywracasz odległy w czasie
spokój

wypełniona spokojem
na świątecznie przybranych
przystajesz schodach


---
koniec cyklu

[EdwardSkwarcan]

Podoba mi się to subtelne wykonanie
Brawa

[skaranie boskie]

Podsumowanie kalendarza, rzec by można.
Właściwe, spokojne, jak przełom jesieni i zimy.
Z poduszką w oknie z widokiem na wczoraj.
I nieważne, czy to okno z widokiem, czy poduszka (dwuznaczność idealna), bo najważniejszy jest kolejny, zamykany (przekładany może tylko) świerkową gałązką rozdział.
Dla mnie ta gałązka ma wymiar symboliczny, bo kojarzę ją z pewnym konkretnym świerkiem, który ma w moim życiu ogromne znaczenie. Chyba właśnie jest pewnym rozdziałem. Chwilami myślę, że może ostatnim. Jak grudzień w roku.
Poruszyła mnie ta ostatnia kartka z twojego kalendarza, Coobusie. Dziękuję za nią.

[coobus]

Cieszę się, że ten cykl nie przeszedł bez echa. Że moje kartki z kalendarza nie wylądowały w koszu. Zresztą… już nawet nie mogą. W grudniu ukazał się mój kolejny obszerny tomik wierszy „Światłoczułe słowa”, koncepcja nieco zmieniona w stosunku do poprzednich tomików, do czterech klasycznych rozdziałów dołączyłem piąty. I to on otwiera całość. Właśnie ten kalendarzowy cykl poprzedzany wierszem wprowadzającym. Bo ja też polubiłem ten cykl. I dlatego tchnąłem w niego nowe życie
Dziękuję za przypomnienie wiersza. I za komentarze, świadczące o tym, że jeszcze po upływie roku ten wiersz ma tu swoje miejsce.