Cynobriada

[Mchuszmer]

Cynobriada

firanny opar się zwlitką stlił
w chmury ocynkowany brzuch.
a pobłysk cnił, rozdziewając z mgły
śniadej miękkości łan. wsiąkł
łodyg cyranny żal.

brzmiał bąk staplany
w rozdrżonej śreży;
błonią jak wełen kłąb
ciągnęły cwierne cerzyce z hreży,
tocząc anieli łąb.

tam tleń tylerajki siekły w tok,
firelne zwijając merle,
skrząc kirsy mignięć, kołując w lok
skrzydłek najrajszym fechtem.
wtem ćwisk je przeclił,
trelata z leszczy
wzbiła i wkoło zaterkły dźwięki,
powlekły warkocz wróbelnych werbli.

wiszerne wieńce, nabiegłe w czerwień
kołybią łęki modrolistnych bnin.
nad sadem panny obietnicą pełne -
gdy wicht je otchnął, w skomne garście szły.

sączyło wonie ciramejziele
w kiranejkolią rozchmielony kraj,
obrzmiało likrem naparstków wiele;
rozmdliło ćmolię, przyprawiając wiatr -

ten czesał trawy, sychałki, blesze
sitwą szastając, w heń dując wisk
i cynobrzmienie,
bryzyjne śmienie...

psliło na taflach,
blask szklił się w szklicach,
słoneczny cesarz ponatęczał lica,
zatrzmielił płomień na jeziornych

żglicach

- odęła w zaduch
i pękła
cisza -

wtem grom w głos rozgrzmiał
i pognał w dale,
rozsiadł się w chmurach stalowanych żarem,
co w sprzężeń szkwale wywarły wrota
i ze stu cembrów spuściły w łoskotach -

szumną kropel kurtynę
rozsnuły złotawe palce. opadła
cisza.
cynobru obręcz
na przecud iryd ciął.

*

gdy rzeźwa owilgła darń,
para się cicha modliła
w jasnych nieb schył.







2017