daj kroki dwa to tylko las

[Tomek i Agatka]

im dalej w gąszcz
tym więcej drętw

pod dębem klaun
w gałęziach sęp
sto zbrojnych dział
wytacza cień
huśtawka patrz
na lianach lęk
niejedną twarz
za szmerem szmer
w półmroku trwa
skrada się lew
bielą się kły
wilczące głód
przez morze brzytw
drapieży zwój
zgrzyt szabli chrzęst
zakleszcza krąg
w potrzasku wrzeń
sztylety ostrz
nad mrowiem łbów
splątana sieć
pali się grunt
nie ma gdzie biec

lecz co to spójrz?
miraży szkwał
w zaprzęgach psów
ostatnia z tarcz
w zapadni szczęk
błysk złotych plomb
w laserach cięć
ognisty romb

im dalej w głąb
tym więcej wstęg?
za każdą z chaszcz
płomienny gniew
pawi się grab
zaciska trzpień
wśród krnąbrnych gmatw
wisielczy śmiech

wtem wszystko trach
i w jeden kłęb
korzy się gad
w objęciach małp
prześwieca tur
spod liści sznur
wężowych ciał
jak jeden rój
tysiąca złud
ucieczka trzód
płaszczy się wróg
u twoich stóp

to tylko pęd
na szczudłach bęc
serce do pięt
daj kroki dwa
mieni się las

słoneczny wrzask

[Miladora]

Smoki poleciały na łeb na szyję.
Bardzo lubię te Twoje opowieści.
A grafika w sam raz.

Smocze cmoki posyłam.

[Tomek i Agatka]

Milu, przepraszam najmocniej, gapa ze mnie, odkryłam Cię pod wierszem dopiero dzisiaj.

Spóźniona o całą wieczność, z całego serducha Dziękuję


Ps.

Nie wiem, kiedy się niebo nad głowami rozpętli, póki co strefa uwikłanych zachmurzeń. Bardzo tęsknię!


Bukiety smoczych buziaków

[eka]

Hmm... w las jak w połyskliwy, niebezpieczny tunel, grafiki to wyławiają.
Zdrętwienie, zaskoczenie nowymi obrazami, prowadzisz czytelnika... szarpiąc jego jaźnią
Trwoga słoneczna.
Prawdziwe perełki językowe tu są.
Z wielką satysfakcją odchodzę.
Pozdrawiam.