Opowiesć sylwestrowa

[Julka]

Opowieść sylwestrowa

Wciąż pamiętam czarowny urok zimy,
Święty Piotr sypał puch na ulice
i otulał szarą ziemię w pierzyny,
chciał płatami całe piękno wykrzyczeć.

W taką noc czarodziejską i białą,
błądziliśmy w śnieżnej bajce ukryci.
Wtedy miłość słoną kroplą żegnałam,
umierała - zasmucając mi życie.

On powiedział - zaraz Nowy Rok wkroczy.
Stare dzieje śnieg zasypie – zapomnij,
i wycierał zapłakane wciąż oczy,
zapatrzone w białą dal nieprzytomnie.

Ostrokrzewu w dłoń mi wcisnął gałązkę,
mocno stulił - krew na śniegu krzyczała.
Piękno w kolcach. Życie czasem jest grząskie.
Znikł na zawsze – w sercu rozpacz została.

Nie wiedziałam czy zaślubić chce inną,
czy bogowie tak zazdrością pałali,
że tę młodość zakochaną niewinną
złożył bogom za ich miłość na szali.

[eka]

Witaj po przerwie:)
W tytule drobiazg do edycji - opowieść.
Jak na wiersz z początków pisania zupełnie dobrze się prezentuje.
Pozdrawiam:)

[Julka]

No właśnie, o ja niepoprawna -
nigdy nie nauczę się porządnie pisać.
Dziękuję za tolerancyjną ocenę
mojej grafomanii.

[skaranie boskie]

Jak na wiersz z początków pisania

Eko, Julka ma kaprys pisania na tym forum, choć wcale nie są to jej pierwsze próby literackie.
Fajnie, że trafiają się w ogóle chętni do czytania, bo forum peryferyjne mocno, a ostatnio niemal zagraniczne, tak go głęboko schowałem.
A wiersz wcale nie najgorszy, choć pewnie można się czegoś w nim przyczepić. Tylko czy o czepianie chodzi?
Ja tam wolę czytać...