Może kiedyś

[Julka]

Może kiedyś

Z czym mogłam iść do ciebie, do lichej stajenki,
gdy sama byłam naga na tym bożym świecie.
Ślepa byłam, a kostur łamliwy i cienki,
nogi mdlały, wpadałam w zaspy przez zamiecie.

Migały przed oczami blaski od Betlejem,
ale nie przebijały zbyt gęstego mroku.
Wciąż niezaciekawiona, co się z tobą dzieje,
słyszałam, że dorosłeś i szukasz mnie wokół.

Nawet nie piłam wina w Kanie Galilejskiej
i choć chleb rozmnożyłeś o mnie jedną więcej,
nie zachwycały oczu twoich cudów freski,
a ty - co rok się rodzisz i umierasz w męce.

Czy myślisz, że pokonam zaspy i śnieżyce,
że gwiazda mrok rozświetli i klęknę przy żłobie;
Wejdę do twojej łodzi poznać tajemnice?
Powiesz - zapomnij krzyże, które nosisz w sobie.

[jaga]

Wejdę do twojej łodzi poznać tajemnice.
Powiesz - zapomnij krzyże, które nosisz w sobie. -

zakończenie bardzo trafne

[Miladora]

Potrafisz kończyć wiersze dobrymi pointami. To Ci muszę przyznać, Alegoryjko.
Wyczucia rytmu także. Oraz przekazu.

Mam tylko pytanie - czy specjalnie dałaś "ciebie/twoich" małymi literami?
Aha - zwróć uwagę na powtórzenie "byłam naga/ślepa byłam" - może jedno "byłam" dałoby się zmienić?

- że gwiazda mrok rozświetli i klęknę przy żłobie;
Wejdę do twojej łodzi poznać tajemnice? - "wejdę" małą literą.

Dobrego, kochana