Z walizką

[Julka]

Z walizką

Nadeszła chwila nieodwracalna,
gdy zbudowany zamek na skale,
zburzył doszczętnie wyjący halniak.
W małą walizkę wrzucił niedbale

swojego świata dobytek cały,
splunął w ruiny. Idzie w nieznane.
Tylko w alejce ślady zostały
i pies - wyjący za swoim panem.

W tumanach śniegu widać w oddali,
jak czarny punkcik znika bez śladu.
I nic. To tylko świat się zawalił.
Nie ma już stołu, ani obiadu.

Tłuką się myśli w zbolałej głowie.
Minione w otchłań bezduszną wpadło
i wynurzyło straszną opowieść,
tworząc ze szpetną twarzą widziadło.

Wiatr w oczy wieje, serce jak kamień,
w konceptach - hieny szarpią padlinę.
Dokoła ciemność, bój z sobą samym.
winna - niewinna, winien - nie winien...

Jestem to będę – przecież nie zginę.

[jaga]

podoba mi sie bardzo wiersz
samo życie