zgliszcza

[Julka]

zgliszcza

z ciężkiej chmury deszcz zacinał
wicher świszczał
moją dolę ktoś zamieniał
w czarne zgliszcza

rzucał gromy strach wspominać
włos się jeży
tylko ten doceni dobro
kto zło przeżył

czarne chmury już skończyły
tłuc mnie gradem
błękit nieba znów daruje
słońce blade

trzeba będzie na tych zgliszczach
żyć od nowa
żeby tego co przepadło
nie żałować

są w człowieku wielkie siły
i słabości
i raz jedna a raz druga
w nim zagości

ja na zgliszczach dom buduję
patrzcie ino
białe ściany dach czerwony
jak to wino

już nie płaczę po pałacu
wielkiej straty
wszak po zgliszczach większa radość
z lichej chaty

[Miladora]

Podoba mi się ta forma.
Pasuje do treści.

Literówka Ci się tylko zakradła, Aleguniu.
- ja na zgliszczach dom buduje - buduję.

Prawdziwy wiersz.

[Julka]

Dzięki Mila
Poprawiłam.

[Gloinnen]

było ciężko gdy w popiołach
zgasły ścieżki
zanim znów uchwycić mogłaś
nić nadziei

czas pożogi dawno odszedł
w zapomnienie
wczesną wiosną ziarna nowe
wiatr rozsieje

chociaż jeszcze śnisz niekiedy
o minionym
wskrzesisz szybko jeśli wierzysz
światło w dłoni

po to człowiek ciągle wpada
w szpony fatum
by uparcie z kolan wstawać
na złość światu

[Julka]

Pięknie Gloi
czytałam go wcześniej
Psuje do mnie

[jaga]

piękny wiersz...

[Julka]

Buziaczki Jaguś