aria

[Mchuszmer]

aria

gdy nam zapłonie powietrze
horyzont chwyć szarpnij niebo i na ziemię strąć
wypełnij każdą z dolin i przełęczy obłokami

szum oceanu pod powierzchnią
rozbrzmiewa już w nurcie rozszalałych rzek
i lasy deszczowe kładą się jak trawa
przetaczana gorącym tchnieniem z głębin burzy
błyskawica rozdziera ziemię
wyrywając z niej unisono pieśń

co rozkołysze księżyc




------
Może wystarczy na razie:-D.

[EdwardSkwarcan]

Czyżby wiersz był jedną, wielką metaforą?

[eka]

O! Jaki wysublimowany muzyczny erotyk : )
Ale może wrażenia podczas słuchania niesamowitej arii...
Ogień i woda, błyskawica - ulewa, rzeki, ocean.
Ciut, ciut blisko do młodopolskiej maniery, ale granica nieprzekroczona.
Pozazdrościć początków.
: D

[Mchuszmer]

Edzie, a jakże i Ty już wiesz, jaką


Ewa, dzięki, heh :-) No, mój stosunek do tego liryku jest własnie nomen omen płynny... Na pewno ja Twoim początkom zazdroszczę treści, bo pod tym względem nie ma co porównywać, myślę:-) Piję poranną