Wybaczyć

[Julka]

Wybaczyć

Jednak wrócił po latach czasem przedźwigany.
Sylwetka taka sama, a jednak nie taka.
Ciężko zwieszone skrzydła dawniejszego ptaka
przydeptane do ziemi - zniweczone plany.

Jasność oczu mętnieje, niespokojnie drgając.
Policzki zryte w bruzdy, linia ust nijaka.
Stanął przed dylematem dawny zawadiaka -
za żałosną fasadę zagoniony zając.

Zraniona duma klęczy przed łzą przebaczenia.
Niepokorne kolana nie słuchają woli.
W pamięci tkwi wyraźnie zapłacona cena.

Usta milczą, gdyż słowo, każdą myśl zaboli.
Dotknięte czynem ego kryjówki nie zmienia.
O rozsądku - nie pozwól pomylić się w roli.