I tak i nie

[Julka]

I tak i nie

Rozsiądźcie się wygodnie i zamknijcie oczy.
Medytacje rozpoczną delikatne tony,
jakby leniwy strumyk doliną się toczył
monotonnie pluskając; albo ożywiony

w zacienionym ustroniu pośród drzew pomyka
i coraz głośniej pluszcze w nierówne kamienie,
a w tle świergoty ptaków i arie słowika
wyobraźnią scalone, myśl nadąża przenieść.

Idźmy ścieżką za biegiem muzycznej przygody,
która czasem przycichnie, brzęcząc trzmieli rojem,
jakby przez ciało płynął spokojny nurt wody
i w zasłuchaniu znikły ciągłe niepokoje.

Trwać medium w zagubieniu; nie wracać do siebie.
Nie dogasać na zgliszczach, nie płakać nad nimi.
Lecz nagle głos wyrywa dziury w złudnym niebie,
wwierca się z nachalnością tak, tak - jak na kpiny.

Tak powiedz sobie tak, tak, a bunt cię roznosi,
i wszystko w tobie krzyczy; nie, nie, nie - broń Boże!
By czasem nie przytaknąć tobie ślepy losie;
nie jestem psem – to po co wkładasz mi obroże.

[Miladora]

Nie da się uciec, chyba że na chwilę...
I nie można się ze wszystkim pogodzić, bo już do końca żylibyśmy na klęczkach.

- to po co wkładasz mi obroże. - obrożę, bo to dla jednego psa tylko.

Dobrego, Juleczko
Wymowny wiersz...

[Julka]

Dziękuję Milunia

[Sede Vacante]

Z każdym zdaniem czytało mi się coraz milej...nie, to złe słowo...cieplej. Smaczniej...
W każdym razie czułem się świetnie z tymi opisami przyrody, bardzo pięknie ujęte, wciągają za sobą w ten świat, jakby był zaraz za monitorem, na którym wiersz.
A co do uciekania - na krótką, czy krótkie chwile, do lasu, na łąkę, na wieś, gdzieś z dala od cywilizacji - to całkiem możliwe.
Od systemu betonu i szkła - cóż, sami sobie zgotowaliśmy ten los.

[Julka]

Sede Vacante

Bardzo się cieszę, że mnie znalazłeś w tym zakątku,
a jeszcze bardziej, że podoba Ci się ta wędrówka wyobraźnią
w przyrodę, relaks i krzyk codzienności.
Dziękuję bardzo za odwiedziny, polecam się na przyszłość.
Zachęcam do przeczytania ,,Muzyczny seans'' jest w podobnym klimacie.
Pozdrawiam.