Zadrno moja

[Julka]

Zadrno moja

Tak jasno powrócił urywek z młodości;
pokoik na piętrze, marzeń pełna rzeka.
Lubiłam wpatrzona, zawrotnie w niej gościć.
Zadrno - moja rzeko, bliska i daleka.

Przyniosłaś mi licho, i to mnie przerosło;
a jednak zostałam podzielić z nim okno.
Spłynęły miliony fal niejedną wiosną,
zabrały mi szczęście, nie mogłam go dotknąć.

A gdy nam już razem nie było po drodze,
wbijałam wzrok tępy, chcąc płynąć bez końca.
Lecz zobojętniałam z ciągłych niepowodzeń.
Błyskałaś mi w słońcu niechętnie szemrząca.

I dziś szukam w nurcie tamtego złudzenia,
które mnie rzuciło na życia mieliznę;
tej fali już nie ma, choć wiem co doceniać,
to jednak znów kusi płynąć - szczerze przyznam.

O rzeko przeszłości, już nigdy nie wrócisz
i w te same nurty nie spojrzę ta sama.
Niech pamięć zachowa te pierwsze wspomnienia,
gdy czasem zapłaczę na dni swoich dramat.

Lub nieś mnie w nieznane - do kogo? Ja nie wiem.

[Miladora]

Ładny, nostalgiczny wiersz, Aleguniu.
Chyba każdy ma taką rzekę w sobie...

A jeżeli mogę, to małe sugestie:
- Spłynęło miliony fal niejedną wiosną, - spłynęły

- I gdy mi już razem nie było po drodze, - i gdy nam już razem nie było po drodze

- Dziś w twym nurcie szukam tamtego złudzenia, - pozbyłabym się "twym" - Dzisiaj w nurcie szukam tamtego złudzenia

Dobrego

[Julka]

No masz rację Mila
nawet już go gdzie indziej poprawiłam całkiem podobnie.

Dzięki

[jaga]

Miladora - napisała
Ładny, nostalgiczny wiersz, Aleguniu.
Chyba każdy ma taką rzekę w sobie...


podpisuje sie pod tym komentarzem...

[Julka]

Dzięki Jadziuniu
Pozdrawiam