Za co kochasz/nienawidzisz język polski?

[Patka]

Jak w temacie. Chciałabym się dowiedzieć (jestem ciekawa), co najbardziej cenicie w naszym języku, a co was denerwuje, sprawia wam trudność itd. itp. Wszelkie skargi, zażalenia i pochwały dozwolone, byle z kulturą.

Nie krępujcie się.

[411]

Za imieslowy! Kocham za imieslowy!
Nie mam bladego pojecia, czy takie formy wystepujá w innych jezykach tego swiata, ale polskie imieslowy sá piekne.
I jak brzmiá!

A nienawidze? Nie, chyba nie mam powodów.

Natomiast przyznam publicznie, tu i teraz, ze ogromnie Ci zazdroszcze studiów polonistycznych.
Hobbystyczne podejscie nie lagodzi glodu, tym bardziej, ze nie ma w nim systematyki.

[Fałszerz komunikatów]

Kocham za myślniki, ale te chyba są w każdym języku;(
Kocham za to, że obcokrajowcy sobie łamią zęby na gramatyce naszego ojczystego języka, fajnie być w tak elitarnym gronie. Patrzcie, w wielu krajach pisze się i mówi w języku angielskim, niemieckim czyli w językach, że tak powiem, uniwersalnych, a my mamy swój oryginalny sposób mówienia:)

[Patka]

Też nie wiem, czy są, na zajęciach nic o tym nie było mówione, nie mieliśmy porównania ani nic.

Kiedyś imiesłowów było więcej. Był:
- imiesłów czasu przeszłego czynny I
- im. cz. przeszł. czynny II
- im cz. przeszł. bierny
- im cz. teraźniejszego czynny
- im cz. teraź. bierny
A każdy z nich miał i odmianę prostą, i złożoną (późna pora, nie będę pisać, o co chodzi, można wygóglować).

Ba! Dzisiejsze czasowniki w czasie przeszłym (chodził, piła, biegłem) to dawne imiesłowy. Kiedyś był sobie czas przeszły złożony składający się właśnie z im. czasu przeszł. czynnego II i słowa posiłkowego "być" w czasie przeszłym: chodził jeśm (chodziłeś), widzieli jeśmy (widzieliśmy). Potem to "być" uległo redukcji i stało się częścią dzisiejszego czasownika. Wyjątek: trzecia osoba, gdzie "być" całkowicie zanikło: chodził jest -> chodził.
Podobnie jest w czasie przyszłym (będę chodził). Niektóre dzisiejsze przymiotniki też kiedyś były imiesłowami (czuły).

Innymi słowy: polski żyje imiesłowami.

Natomiast przyznam publicznie, tu i teraz, ze ogromnie Ci zazdroszcze studiów polonistycznych.
Hobbystyczne podejscie nie lagodzi glodu, tym bardziej, ze nie ma w nim systematyki.

Oj tak, studia polonistyczne są super.
I huk mnie obchodzi, co o nich gadają ludzie: że pracy nie ma albo tylko w Mac'u.
Poznawanie języka jest bardzo ciekawe, a możliwość podzielenia się tą wiedzą z innymi - jeszcze lepsza. Czuję się taka mądra, jak coś, co was dziwi, intryguje itp. itd., dla mnie jest w zupełności jasne.

[Patka]

PS Kiedyś nawet "rzeka" była imiesłowem.

Fałszerzu - też się cieszę, że nasz język nie jest "za prosty". Podobno Tolkien, który znał tyle języków, poległ, gdy próbował się go nauczyć.

[skaranie boskie]

chodził jeśm (chodziłeś),

Sorry, Patko.
Jeśli jeśm, to pierwsza osoba.
A przy okazji.
Taką polszczyznę można spotkać w dialogach w cyklu powieści piastowskich Karola Bunscha.
O tym napiszę szerzej niebawem w innym dziale.

Co zaś się tyczy naszego języka, jestem dumny, że dane mi było go opanować w dość dobrym stopniu. To naprawdę niełatwa sztuka. Wiem, że każdy język jest na swój sposób trudny i nie to akurat wydaje mi się atrybutem polskiego. Uważam, że najważniejsze jest bogactwo języka.
Znam, albo wydaje mi się, że znam kilka języków obcych, ale żaden z nich nie dorównuje naszemu właśnie bogactwem treści i formy. My mamy masę niuansów, kiedy to identyczna wypowiedź może mieć dwojakie znaczenie. U innych też się to zdarza, ale nie tak często i nie tak pięknie, jak u nas.
Warto przy okazji omawiania polszczyzny wspomnieć o masie przedrostków, które potrafią najprostszym słowom nadawać tysiące znaczeń. Zresztą, dotyczy to również wspomnianych wyżej niuansów. Przykłady?
Ależ proszę: wypierdolić, przepierdolić, zapierdolić, przypierdolić, odpierdolić, dopierdolić, zapierdolić, podpierdolić, napierdolić, upierdolić, wypierdolić, wpierdolić, spierdolić, opierdolić itp.
Wracając zaś do zaimków.
Niemiecki ma ich sporo, zwłaszcza w czasie przeszłym i zaprzeszłym. Ale co z tego, skoro u nich ich bin gefahren (dosłownie - jestem pojechać) oznacza zarówno czas przeszły dokonany, jak i niedokonany, czyli i jechałem, i pojechałem. Jednak to nie zaimki wyróżniają nasz język. Nas wyróżniają zdrobnienia. Ale to nie jest cecha języka, tylko naszej mentalności. No i mamy prześwietną grę słów. W tym jesteśmy naprawdę mocni.

Na zakończenie powiem jeszcze o jednym, co naszą piękną mowę wyróżnia spośród wszystkich
innych i czyni w całym świecie rozpoznawalną. To jedno słowo. Słowo - klucz do wszystkich trudnych, życiowych sytuacji. To nasza, zwyczajna, polska KURWA! Koniecznie z wykrzyknikiem.

I jak tu, kurwa, nie kochać polskiego?

[411]

Warto przy okazji omawiania polszczyzny wspomnieć o masie przedrostków, które potrafią najprostszym słowom nadawać tysiące znaczeń.

Prawda!
Jeszcze melodia jezyka polskiego, te wszystkie szelesty, szumiki, gwizdzenia, czy wymowa kreseczek i ogonków.

Ale co z tego, skoro u nich ich bin gefahren (dosłownie - jestem pojechać) oznacza zarówno czas przeszły dokonany, jak i niedokonany, czyli i jechałem, i pojechałem.

Nieprawda. Wiem, ze mówimy tu o jezyku polskim, ale tu jest blád. "Zapomniales", skaranku, o formie zaprzeszlej, mimo, ze wczesniej o niej wspominasz. Posluze sie Twoim przykladem, choc jeszcze lepiej, czy tez zabawniej, jest z formá: haben.
Ich bin gefahren/Ich fuhr -> Ich war gefahren.
Po/jechalem (ale czy dojechalem?) -> dojechalem (dojechalem na pewno).
Najprosciej: podstawowá cechá trybu dokonanego jest to, ze nie da sie utworzyc oden czasu terazniejszego w danym jezyku.
Chociaz... Polak by powiedzial: jade -> dojezdzam. I bádz tu mádry.



PS Dla zainteresowanych: http://pl.wiktionary.org/wiki/Aneks:J%C ... s%C5%82aba

[Patka]

Patka pisze:
chodził jeśm (chodziłeś),


Sorry, Patko.
Jeśli jeśm, to pierwsza osoba.

Rzeczywiście, w zeszycie miałam źle zapisane, ale w drugim mam już dobrze.
Ale i tak nie wyłapałeś gorszego błędu, który popełniłam: to "być" powinno być w odmianie teraźniejszej, nie przeszłej. Przepraszam.

Wracając zaś do zaimków.
Niemiecki ma ich sporo, zwłaszcza w czasie przeszłym i zaprzeszłym. Ale co z tego, skoro u nich ich bin gefahren (dosłownie - jestem pojechać) oznacza zarówno czas przeszły dokonany, jak i niedokonany, czyli i jechałem, i pojechałem.

Gdzie tu mowa o zaimkach?
Wcześniej też o nich nie mówisz. Chyba że chodzi o "ich", ale to i tak niewiele.

Z resztą się jak najbardziej zgadzam.
Czyli co - nikt za nic nienawidzi języka polskiego?

[skaranie boskie]

nikt za nic nienawidzi języka polskiego?

Będę złośliwy, kolejna wpadka.
U nas obowiązuje podwójne przeczenie, czyli nikt za nic nie nienawidzi języka polskiego.
Jeśli tylko nienawidzi, to za coś.
Normalnie mamy akademicką dyskusję. Chyba się upiję z radości.

[Patka]

OK, mój błąd, poprawię. Każdy je popełnia, skarańku. A poprawianie autora błędu 15 dni po napisaniu błędnego zdania jest... no cóż, trochę dziwne.

Normalnie mamy akademicką dyskusję.

Przepraszam, ale gdzie ta dyskusja? Kolejny temat, który userzy mają w nosie (oprócz paru osób).