pokuśmy się o komentarz - raz jeszcze

[Miladora]

A swoją drogą zastanawiam się, dlaczego zdecydowała się go opublikować dopiero pośmiertnie...

A może już nie miała na to wpływu?
Jak usłyszałam, ktoś zapytał ją kiedyś, dlaczego napisała tylko około 350 wierszy w życiu. Odpowiedź Poetki brzmiała podobno: "Bo mam kosz".
Inna historia mówi o tym, jak to jej sekretarz zobaczył kiedyś w szufladzie stos kartek i ucieszony zapytał, czy to nowe wiersze. Poetka odpowiedziała, że nie, że to jeden.
W tym kontekście ciekawa jestem, dlaczego ten wiersz nie wylądował w koszu.
Ale przecież mógł być po prostu pamiątką. Jakąś chwilą, którą postanowiła zatrzymać.
Zresztą czy wiadomo, kiedy został napisany?

Za pięćdziesiąt lat moje praprawnuki mogą się złapać za głowę, czytając wiersze praprababci Miladory.
O ile te rymowanki dotrwają.

Nawiasem mówiąc, ja bym jeszcze skróciła:

"Biegną ku sobie.
Dla nas –
w zimowych ubraniach.
Dla siebie – nadzy."

I nadal bym nie powiedziała, że to arcydzieło.

[Gloinnen]

Świętokradztwa ciąg dalszy...

"na lotnisku"

z otwartymi ramionami
biegną wołając

nareszcie

oboje w ciężkich zimowych
ubraniach

dla siebie
nadzy

[niepozorny]

Miladoro - Pewnie warto zadać sobie pytania, kiedy i dlaczego wiersz staje się arcydziełem? Z różnych powodów komplementujemy wiersze, często przesadnie je wyróżniając. Nagrody Nobla , chociaż uzasadniane, bywają przedmiotem ostrych dyskusji między zwolennikami i przeciwnikami dokonanego wyboru. Co więc pozostaje? Wyrobić sobie własne zdanie, po zapoznaniu się z twórczością. Myślę też, że jest w nas coś z mentalności kolekcjonera. Coś się spodobało, albo nawet zachwyciło, więc chcemy to powielić i idziemy na kolejny film z naszym ulubieńcem, kupujemy następną książkę lub tomik autora albo jeszcze jedną płytę czy kasetę muzyczną w nadziei, że przeżyjemy kolejne wzruszenie. Czy wielkie albo chociaż satysfakcjonujące okazuje się dopiero po zapoznaniu się z treścią.

Gloinnen - kontynuując zabawę - proponuję tekst w takim kształcie:

"Na lotnisku"

Pędzą z otwartymi ramionami,
wołając - nareszcie!

Dla innych - w ciężkich zimowych ubraniach,
dla siebie - już nadzy.

Jak więc widać, wiersz Wisławy Szymborskiej zawiera i dramaturgię, i emocje. Różnica w odbiorze polega na doborze słów i wersyfikacji. Byłoby ciekawe, jak Szanowna noblistka ustosunkowała by się do powyższych wersji.

Pozdrawiam Panie

[Alek Osiński]

Właściwie to można ten wiersz jeszcze bardziej zminiaturyzować np.

z otwartymi ramionami
biegną wołając

nareszcie

w ciężkich zimowych ubraniach
nadzy

ale nie sądzę żeby Pani Wisława zdecydowała się na coś takiego,
bo nigdy nie była zwolennikiem miniaturyzacji w tym stylu, ona
raczej napełniała tradycyjne naczynia swoją osobistą substancją
i stąd tendencja do opisywania składników i proporcji, jakby podawało się
przepis na ciasto, w tej konwencji, wiersz jest moim zdaniem dobry.

[niepozorny]

Właściwie to można ten wiersz jeszcze bardziej zminiaturyzować np.

z otwartymi ramionami
biegną wołając

nareszcie

w ciężkich zimowych ubraniach
nadzy

W próbie miniaturyzacji nastąpiło przekłamanie intencji autorki wiersza. To jest wiersz o czymś zupełnie innym, chociaż występują podobne słowa. Jaki praktyczny z tego wniosek? Zanim się zaproponuje zmianę w treści czy formie, trzeba odkryć przesłanie. Bez niego, to jest wiersz na inny temat. Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

W próbie miniaturyzacji nastąpiło przekłamanie intencji autorki wiersza. To jest wiersz o czymś zupełnie innym, chociaż występują podobne słowa. Jaki praktyczny z tego wniosek? Zanim się zaproponuje zmianę w treści czy formie, trzeba odkryć przesłanie. Bez niego, to jest wiersz na inny temat. Pozdrawiam.

Przekłamanie intencji? Pomijając to, że intencje są znane, dopóki ich nie ujawni, jedynie Autorowi, można
ewentualnie powiedzieć o skrzywieniu przekazu, chociaż w tym wypadku to byłoby raczej rozszerzenie
przekazu, uczynienie go bardziej wieloznacznym. Nie o to jednak mi chodziło, chciałem tylko zauważyć,
że właśnie nie na tym chyba zależało Wisławie. Jak mi się wydaje świadomie zastosowała taką, a nie inną narrację, jakby
opowiadał człowiek, któremu kazano opisywać szczegóły widzianej tylko przez niego scenki,
to dosyć symptomatyczne dla jej twórczości i mnie osobiście wiersz akurat przekonuje..
chociaż teraz mody są raczej inne.

[niepozorny]

al z krainy os - nie zrozumieliśmy się. Przesłaniem W.Sz. ( w moim rozumieniu) jest przekonanie, iż mimo, że otoczenie widzi tę parę okutaną w zimowe ciuchy, dla niej - oni (steęsknieni za sobą) są już dla siebie nadzy. Twoja wersja (moim zdaniem) pomija "otoczenie", stąd uważam, że nastąpiło przekłamanie intencji autorki. Trudno udowodnić intencje autorki, jeśli nie wyjawi ich wprost, ale użyte "obrazy" i słownictwo wymusiły u mnie taką interpretację przesłania wiersza. W mojej naturze jest przekonanie, że lepiej jest użyć za mało słów, niż za dużo, stąd w "edycyjnej zabawie" usunąłem to , co wydawało mi się nieistotnymi szczegółami. Myślę, że chęć uproszczenia wiersza, świadczy o tym, że wiersz do mnie przemówił. Pozdrawiam.