Jak napisać dobry wiersz na OKP?

[Gloinnen]

Pytanie za 100 punktów w naszym teleturnieju o Laur Złotej Windy! Przy okazji podśmiewam się z debilnych nieraz nazw różnych konkursów poetyckich, typu (autentyczne nazwy) - "O złote cygaro Wilhelma", "O Złoty Syfon", itd.

Ale miałam o czymś innym zupełnie napisać. I bynajmniej nie chodzi mi o utyskiwanie i rozładowywanie frustracji.
Widzę jednak publikowane u nas przez niektórych Autorów wiersze z konkursowego recyklingu (nie chcę wymieniać palcem), sama zresztą też - po dwukrotnym daniu szansy "w wielkim świecie" jakiemuś utworowi - wrzucam go na forum. Kiedyś nawet towarzyszyła mi przy tym ponura refleksa - skoro jestem taką beznadziejną grafomanką, to niech już nią będę do końca - zamieszczając wiersz na własnym portalu i oczekując towarzyskich pochwał przy kawce.

Oczywiście żartuję. Skądinąd te rozpoznane przeze mnie wiersze z konkursowego odzysku (nie mówię o własnych) są bardzo dobre. Naprawdę. Co więc takiego sprawia, że się nie przeszły przez jurorskie sito?

Wracając do tematu. Zaczęłam przyglądać się bliżej konkursom. Pierwsza myśl sfrustrowanego i niedocenionego "miszcza pióra" zazwyczaj w podobnych okolicznościach krąży wokół teorii spiskowej. "Zmowa! Sitwa! Kolesiostwo!" Nie wykluczam, lecz według mnie główny problem leży jednak gdzie indziej.

Skoro o jurorskim sicie mowa, moim zdaniem najważniejszym czynnikiem odgrywającym tutaj rolę jest ciasnota horyzontów. A jeśli ciasnota, to wiadomo, że ciężko się przecisnąć utworowi wielkiego formatu. Szczeliną wąskiego umysłu przepełzną jedynie wiersze cienkie, mierna lichota, która nie wymaga nadmiernych czytelniczych kompetencji, wiedzy o poezji współczesnej, umiejętności wnikliwej analizy.

W jednym z ogólnopolskich konkursów poetyckich w Turku jurorem jest pan Lech Lament.
Jakim może być ekspertem, jeśli spod jego pióra wychodzą takie kwiatki:

(...) Byłem biedny
szedłem boso
miotany wiatrami życia
najpiękniejsze złudzenia
rozwiał czas (...)

Źródło: http://www.tymoteusz.com.pl/index.php?id=1

Sorry - ale pan Lament, członek ZLP, uznany poeta, reprezentuje w tym wierszu poziom gimnazjum.

Jest jeszcze lepiej:

http://www.tymoteusz.com.pl/index.php?id=1357&key=359

Proponuję dalszą, wielce pouczającą lekturę tekstów zamieszczonych na tej autorskiej stronie.

To tylko jeden z wielu przykładów na to, jakiego formatu profesjonaliści oceniają konkursową twórczość.
Wśród nich można znaleźć także wielu lokalnych animatorów kulturalnych, w stylu "pani z biblioteki". Serio!

Czy są oni w stanie rozeznać się na dobrym pisaniu? Myślę, że wysyłanie tekstów na wspomniane konkursy mija się z celem, no chyba, że naprawdę zależy nam na kasie, to wtedy trzeba niestety obniżyć loty i pisać albo szymborszczyzną-naturszczyzną, albo uderzyć w jakiś popularny dzwon: bogoojczyźniany na przykład, albo (w tym roku) - JPII. Pisanie wierszy ambitnych, nowatorskich, poszukujących oryginalnych rozwiązań formalnych bądź konstrukcyjnych całkowicie nie ma sensu.
Obowiązuje tam obiegowa estetyka. Ta sama, która za "ładne" uznaje podkolorowane monidła, a nie fotografię artystyczną z prawdziwego zdarzenia.

Mamy więc z jednej strony konkursy tzw. "prestiżowe", gdzie ciężko jest przełamać jakiś skostniały układ i wedrzeć się w ustalone od dawna grono samych swoich, a z drugiej konkursy mniej prestiżowe, gdzie dla odmiany istnieje wręcz rodzaj selekcji negatywnej i należałoby tam wybierać wiersze w myśl zasady - im większy gniot, tym lepiej. Oby "pod publiczkę".

Oczywiście nie twierdzę, że wszędzie tak jest, natomiast po prostu zaszokował mnie poziom literacki twórczości pewnych osób, które później oceniają teksty konkursowe. Aż strach pomyśleć, według jakich kryteriów!

Wiem też - circa about - jak piszą przynajmniej niektórzy przewijający się stale i regularnie przez podia różnych OKP Autorzy. Obecność pewnych nazwisk w czołówce wiele mi już mówi o poziomie konkursu. Niestety.



Glo.

[lczerwosz]

Pytanie, na które nie znam odpowiedzi. Jak mogłaby być forma promocji poezji ambitnej. Nie pisze dobrej, bo to jest ocena czytelników, recenzentów. Zaś ambicja jest cechą autora. Oczywiście każdy grafoman może być ambitny i, jeśli to faktycznie beztalencie, ta jego ambicja na niewiele się zda.

[coobus]

Moją opinię znasz - jest podobna, choć nie wyrażam tego tak dosadnie, jak Ty. Określam to raczej tak, że ten specyficzny świat jurorów w OKP i przegląd nagradzanych wierszy, to nie jest mój świat, mieszkam na całkiem innej planecie. Pozostawiam ten świat tym, co chcą w nim być - ja mam swój margines, gdzie jest mi całkiem dobrze. Dla mnie to świeżo poznany temat, poświęciłem ostatnie trzy miesiące na konkursy, a zaowocowało to tym, że przyjrzałem się nazwiskom, które się regularnie powtarzają, i przeanalizowałem zwycięskie wiersze i wiersze oceniających. Praktycznie, potrafiłbym nawet po tej analizie spłodzić twór, wymagany do tego, by zaistniał, ale czułbym się z tym źle. Ta trzymiesięczna nauka mi wystarcza. Moja poetycka pasja wzięła się z wielu tomików, do których sięgam przez całe życie, bo są jak magnes. I wiem czego szukam i co zakorzenia się pamięci. Na pewno nic z form, o których pisałem. Dlatego, bez krytykowania poezji współczesnej, pozostanę konserwatystą, z dawnym pojęciem magii słowa, i podsumuję całość tym, że szukam w wierszach czego innego, niż współcześni fachowcy i krytycy. Oni mają swoje racje, do których mają prawo, a ja swoje formy, niedzisiejsze i niemodne, z którymi mi dobrze.
Ale rozumiem Twoje rozgoryczenie, Glo, akurat w tym okresie rozumiem, bo jestem na bieżąco. Wyłapuję nawet pewne ciekawostki, ale tym się nie będę dzielił, bo nie zawsze jestem obiektywny.
Myślę, że chyba skończyłem z tym krótkim etapem poetyckiej edukacji. Przydała się. Bo każde doświadczenie jest ważne.
I nie żałuję.
Pozdrawiam, Glo.

[Fałszerz komunikatów]

Obrazy ma fajne, może w tym kierunku

[Alek Osiński]

No cóż, w walce o starą szkapę widać warto postawić nie jednego czystej krwi araba,a może nawet uderzyć w konkury
do naszej starej szkapy, oczywiście widać, tak bywa, ale szczerze mówiąc, nie przejmowałbym się aż tak bardzo,
oczywiście trzeba zważyć intencje własne, bo cudze pozostają poza zasięgiem, o co tak naprawdę nam chodzi - zaistnieć, zdobyć rozgłos, czy być głosem w poezji?

Ludzie są jacy są, a że ktoś im powierza decyzję, my i tak ich nie zmienimy, więc pozostaje olać albo działać w innej przestrzeni, zresztą czy nie właśnie tym są przeróżne konkursy, co próbą skanalizowania poezji-żywiołu, który się nie da się z zasady skanalizować, do potrzeb publikacji i reakcji jaką można oczekiwać od domowego pieska;myślę, że sami staramy się ograniczać licząc na laury, ale czy to nie jest trochę zbrodnia na duchu?

Chyba jednak trochę tak, a w tej trudno o wybaczenie, więc może lepiej otwierać jednak uparcie
własne przestrzenie,nie patrząc na to, czy ktoś zechce się w nich znaleźć?

[lczerwosz]

więc może lepiej otwierać jednak uparcie
własne przestrzenie

Kiedyś ktoś znany zresztą powiedział: Nie palmy komitetów (partyjnych), zakładajmy własne. Nie mówię, kto, gdyż nie o politykę mi chodzi.
Pytanie tylko jak to robić. Potrzebna kasa.

[skaranie boskie]

Od wieków doskonała sztuka ginęła w zalewie chałtury.
To nic nowego.
Mamy znanych autorów, nie tylko w literaturze, a znani są jedynie dlatego, że trafili we właściwe miejsce i we właściwym momencie. Mam tu na myśli różne grupy twórcze, różne skamandy, czy filatery. Czy myślicie, że w ich czasach nikt nie tworzył o wiele lepszych kawałków? Jeśli tak myślicie, to macie, z całym szacunkiem, horyzont wspomnianego w poście Glo pana poety.
Dziś, zamiast narzekać, powinniśmy się cieszyć, że mamy coś takiego, jak internet, który pozwala nam grupować się wokół innych, niż jedynie słuszne idei twórczych i mieć nadzieję, że nasze czasy przetrwają nie tylko utwory laureatów konkursów.
A to, o czym piszesz, Gloinnen, omawialiśmy już wiele razy i znasz moje zdanie na ten temat.
Jedyne, co mogę poradzić ludziom chcącym dobrze pisać, to omijanie podobnych imprez jak najszerszym łukiem. Chyba, że chcą dorównać jakością pisania organizatorom i osobom oceniającym.
I jeszcze jedno.
Jeśli juror konkursu sam prezentuje wskazany poziom, nie sposób, żeby wysoko ocenił kogoś lepszego od siebie, zwłaszcza, jeśli tę lepszość dostrzeże. Doceniony wszak, to potencjalny kandydat na jego miejsce, a przecież takie jurorowanie, to jakiś tam dopływ gotówki...

[Gloinnen]

Jeśli juror konkursu sam prezentuje wskazany poziom, nie sposób, żeby wysoko ocenił kogoś lepszego od siebie, zwłaszcza, jeśli tę lepszość dostrzeże. Doceniony wszak, to potencjalny kandydat na jego miejsce, a przecież takie jurorowanie, to jakiś tam dopływ gotówki...

Czy to jest odpowiedź na moje zawoalowane pytanie:

Aż strach pomyśleć, według jakich kryteriów!

???

[skaranie boskie]

To jest odpowiedź na twoje pytanie, nawet zawoalowane.
Tak działa showbusiness.

[@psik]

Moja poetycka pasja wzięła się z wielu tomików, do których sięgam przez całe życie

ja natomiast prawie nic nie czytam. dlaczego? ano dlatego, że chłonę jak gąbka i po kilkunastu wierszach zaczynam pisać jak czytany autor. mam poziom, którego już nie przeskoczę, bo za mało piszę. może na emeryturze hehe

1.co do konkursów, to znam osobiście genialnego młodego poetę, który bierze udział w wielu konkursach i chyba zgarnia rocznie co najmniej kilkanaście nagród. jego wiersze są nowatorskie i świetne, pełne świeżości. pytałem się go jak znajduje konkursy, odpowiedział, że wysyła do wielu konkursów z netu. zaczął brać udział w konkursach dla kasy, mówił, że wygrane bardzo poprawiają jego kiepski uczniowski budżet.

2. poznałem w ośrodku zdrowia pewną kobiecinę. zagadnąłem ją bo widziałem, że pisze wiersz w zeszyciku pełnym tekstów.
okazało się, że to emerytowana lekarka - pisze wiersze i wysyła na konkursy i ... wygrywa niektóre. dała mi linka do swojego bloga, były tam zwycięskie wiersze i inne - całość do kosza lub pamiętnika nawiedzonej.
jak takie wiersze mogły wygrywać konkursy?

jak widać są różne konkursy i chyba tylko od prowadzącego zależy kogo zaprosi do jury. bez urazy ale jednak większość chyba reprezentuje poezje wioskową, taki odpowiednik discopolo.

taa

dawno temu brałem udział w konkursie jednego wiersza - mój to był zupełny gniot jak oceniłem po czasie. natomiast wygrał wiersz totalnie mdły, przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. po kilkunastu latach poznałem przy wódce człowieka, który organizował te konkursy poetyckie i powiedział z rozbrajającą szczerością, że zwycięzca był znany jeszcze przed rozpoczęciem konkursu. taki mamy klimat