Patos

[Gloinnen]

Bodajże jedna z najczęściej wyciąganych przeciw Autorom armat komentatorskich. Patos, czy - jak go inaczej chcecie nazwać - wzniosłość, górnolotność, emfaza itp.
Czym jest? Jak go rozpoznać?
Czy zawsze należy go potępiać? Może są sytuacje, w których się broni? A jeśli tak - to jakie?
Może patos bywa czasem niezbędny, aby osiągnąć pewien poetycki efekt?
Albo uznajmy, że to zwykłe czepialstwo, bo przecież nie ma czegoś takiego, jak pojęcie patosu.

Co o tym myślicie?



Glo.

[Miladora]

Myślę, że wszystko zależy od konwencji wiersza, a patos jest jednym ze środków, jakimi można się posłużyć, chociaż to dość śliska sprawa, gdyż łatwo wpaść w patetyczny banał przy mało jeszcze wyrobionym poczuciu estetyki.
Kiedyś częściej go używano. Dzisiaj wypadł z łask, i słusznie, bo współczesna poetyka porzuciła raczej górno-chmurne wzloty, stawiając bardziej na prostotę przekazu.
Na to, co się dzieje wokół i w ludziach, bez epatowania skomplikowanymi metaforami.
Osobiście nie lubię patosu i wszelkiej egzaltacji, wychodząc z założenia, że szept bywa głośniejszy niż surmy bojowe czy krzyki rozpaczy.

[@psik]

Ale umiejętne przejście od szeptu do krzyku lub odwrotnie to niezły wyczyn.

[Miladora]

Owszem - ale trzeba wiedzieć, gdzie i dlaczego można krzyczeć.
I jak.

[NathirPasza]

Tak. Patos, zmora wszystkich poetów. Ale w zasadzie jest to tylko środek poetycki, nic więcej. Używanie go, chociaż tępione i śledzone nie jest złe. Czym innym jest natomiast zachowanie umiaru, z czym sam miewam problemy. Stosowanie go w nadmiarze jak sądzę, bierze się z błędnego obrazu poezji kształtowanego w szkołach, gdzie interpretuje się najczęściej podniosłe, ciężkie utwory wieszczy i prawie wieszczy. Stosunkowo mało jest lekcji poświęconych poetom mniej poprawnym politycznie.
Patos świetnie pasuje do tematyki religijnej, patriotycznej (nie buntowniczej) i czasami do erotyków.

Problem pojawia się, gdy różne wizje poezji spotykają się w jednym miejscu. Poezja klasyczna i postępowa. Obie mogą czerpać z tych samych wzorców i stosować te same narzędzia, ale z reguły poezja postępowa ( umownie ją tak nazywam, ponieważ poezja klasyczna nadal może być współczesną) stawia na mocny, surowy opis, bunt, slang itp. Przez co patos w takich tekstach spełnia rolę obciążnika ciągnącego tekst na dno wraz z autorem.

Wystrzegać się patosu powinni więc wszyscy młodzi autorzy dopóki nie wyrobią sobie szerszego pojęcia o poezji, wykraczającego poza "klucz odpowiedzi". Oraz Ci, którzy chcą pisać teksty skierowane do młodszych pokoleń, zbuntowanych, szukających silniejszych wrażeń estetycznych.

Ale przede wszystkim Ci, którzy myślą, że dzięki patosowi ich teksty są lepsze. Mylicie się )

[Jabrzemski]

Taka myśl mnie naszła nagła: patos boli mniej niż zakwas.

[Gloinnen]

A może tę myśl do AUREA DICTA wrzucimy?

[skaranie boskie]

Patos to przypadłość należna pewnym rodzajom poezji.
Nie wyobrażam sobie np. ody nie nafaszerowanej patosem, choćby tylko odą do klozetu była.
Jeśli jednak ktoś próbuje mi przemycić zbyt wzniosłe treści w liryce - odpada!
Patos jest dobry na wiersze rewolucyjne, zaangażowane (poeto! nie w pieśni troska!), ale patos we frywolnym wierszyku o wesołym słonku nad ogródkiem byłby raczej parodią.
Chyba jak zawsze punkt widzenia zależy...

Tako rzecze małpa.

[Bożena]

no i trochę się nauczyłam- ale patos zakrada się zwłaszcza gdy chciałoby się wzmocnić frazę- ale wiem unikać!!!!!

[Dante]

Z patosem jak z jedzeniem -użyty w odpowiednim czasie (czyt:rodzaju wiersza) i umiarkowanej ilości nie szkodzi