Patos

[Abi]

Z patosem jak z jedzeniem -użyty w odpowiednim czasie (czyt:rodzaju wiersza) i umiarkowanej ilości nie szkodzi

jako i inne środki...

"co za dużo
to niezdrowo"

A.

[lczerwosz]

to wszystko teoria, ja myślę praktycznie - po robociarsku, jak nie robić patosu, może jakieś przykłady, najlepiej negatywne.

[Gloinnen]

...w mojej duszy ogarniętej rozpaczą łka pustka... (przykładowo)

[NathirPasza]

noc mieczem chłodu
siecze membranę

Przykładowo

[Nilmo]

".w mojej duszy ogarniętej rozpaczą łka pustka"

Patos aż kapie....
Żartuję. W zdaniu nie ma ani kropli patosu. Jest stwierdzenie faktu. Nieodkrywczego co prawda, ale faktu. Nazwałbym to raczej banałem. Bo skoro łka to nie pustka. Dźwięk nie jest pustką.
Dałaś zły przykład Gloin. Użyłaś tylko słów, co do których wielu się czepia że to patos. A słowa patosem być nie mogą. Choćby z definicji. Zdanie tak. Tak myślę.
Przytoczony przez Ciebie wers stwierdza jedynie że autor jest w rozpaczy i coś w nim szlocha, a on biedny przyczyny upatruje w pustce jaka go ogarnia.
Gdzież tu miejsce na wzniosłość ?
Ludzie często mylą patos z używaniem popularnych słów. Zakładam osobny temat, by poznać Wasze zdanie, jak to widzicie i jak się do tego odnosicie. To często ma ogromny wpływ na ocenę wierszy. Myślę zatem że rozpatrzyć tą kwestię warto.
Pozdrawiam

[Sede Vacante]

Hmmm, chyba jestem dobry w patosie, według opinii.
Powtórzę bardzo krótko, że ja osobiście, świadomie "strzelam sobie w kolano". Może jestem z jakiejś innej epoki, może mam problemy osobowościowe, a może jeszcze coś innego, nie wiem. Ale lubię go. Trochę teraz jestem rozdarty, bo patos jest ewidentnym przewinieniem jak widzę, a z drugiej strony to bardzo mocna część mnie.
Nie chce się jej pozbywać;(
Ale kto wtedy zatrzyma się przy tronie i to w dodatku barokowym podobno (nie znam się na tronach i baroku, ale tak przeczytałem )
No i dylemat, a jednak chyba trochę tego patosu sobie pozostawię, choć aktualnie bardzo nieśmiało staram się uczyć minimalizmu, ale jeszcze bardzo, bardzo powolutku.
W każdym razie - ja jestem na patos niejako skazany poprzez swoje rozsmakowanie w nim. Kwestia tego, jak ktoś zauważył, by używać go umiejętnie, wtedy może stać się zaletą utworu, ale tego jak i wielu innych rzeczy trzeba się jeszcze nauczyć.
A poza tym jak samemu ocenić czy patos użyty jest dobry, czy zły?
(I znowu mam wrażenie, że nic nie wniosłem do rozmowy;(( )

Podsumowując - idę trochę pod prąd, pewnie robiąc sobie "pisarską krzywdę", ale jestem uwiedziony podniosłościami, powagą i jakimś - chyba tak to się nazywa - momentami dekadentyzmem.
Maskotką mogę zostać jak chcecie, taki "Patosik ósmopiętrowy"
Z czegoś w końcu trzeba słynąć
(czy nie?)
Dziękuję za założenie tematu.

[Patka]

Patos to moje drugie imię! :P

Ale ogólnie nie lubię patosu. Nie cierpię. Gdy tylko poczuję patos w wierszu, to... Choć często nie umiem określić, czy to patos, czy jeszcze nie, czy coś innego. Ja bym np. zdanie podane przez Glo wzięła za patos. Nie za duży, ale jednak.

Wolę prostotę. Nie lubię patrzeć, jak ktoś się bawi w wyniosłość, wielkie słowa z mnóstwem emocji. Proste słowa wywierają na mnie większe wrażenie.

[Sede Vacante]

To mnie nie poczytasz;)))
Chyba, że cykl o Zenku, albo kilka ostatnich wierszy;)

[Julka]

Uwielbiam patosić

[iskierka]

Patos,- jedna z kategorii estetycznych, stosowana w każdej dziedzinie sztuki, zwłaszcza w literaturze, muzyce i teatrze.
Polega na ukazywaniu zjawisk o charakterze monumentalnym i wzniosłym, o wysokich walorach uczuciowych powodujących stany napięcia emocjonalnego u odbiorców. Zastosowanie środków artystycznych głównie z zakresu retoryki.

Dodano -- 04 wrz 2012, 18:55 --

Uwielbiam patosić