Poezja współczesna.

[NathirPasza]

Mamy na forum już sporo Autorów. Wielu pisze wzorując się na klasycznych poetach, ale wielu też od klasyki ucieka. Chciałbym abyście wypowiedzieli się czym dla Was jest poezja współczesna (w sensie twórczości amatorskiej). Czym się charakteryzuje, może zdołacie określić w jaką stronę zmierza?
Czy są jakieś nurty?

[Gorzki Dziad]

Czy są jakieś nurty?

Nie ma nurtów, jest bożek osobności, nieprzysiadalności. Każdy chce być inny i rozpoznawalny jako ktoś, kogo sie nie da z nikim porównać.
Nikt nie chce nikogo naśladować. Oczywiscie mówię o tzw. "poezji współczesnej" Nie wszyscy chcą być tacy "współcześni", co nikogo nie naśladują i - bardzo często - nikogo nie czytają poza sobą i "kolegami po piórze" piszącymi na takim samym poziomie, cbhociaz "podobno" inaczej.

[Gloinnen]

Zadałeś trudne pytanie, Nathir, bo w zasadzie dzisiejsza poetycka rzeczywistość jest bardzo różnorodna, powiedziałabym - mozaikowa. Różne środowiska lansują różne tendencje, a ja się nie bardzo na tym, powiem szczerze, znam.
Jedną z cech współczesnej poezji jest - według mnie - jej prozaicyzacja, jeżeli mogłabym to tak określić, i to pojmowana szeroko, w wielu aspektach.
Po pierwsze język poetycki zbliża się coraz bardziej do języka potocznego, codziennego, odchodząc od pewnych do tej pory stosowanych rejestrów. Niedopuszczalny jest patos, używanie górnolotnych sformułowań, krytykowane są inwersje.
Prozaicyzacja przejawia się również w metaforyce, która staje się często narracyjna, unika hasłowości, stawia na prostotę. Obrazy raczej rozwijane są w mikroopowieści, Autorzy wystrzegają się skrótów myślowych, wyliczanek, a także - metafor dopełniaczowych. Wizje rozpisuje się tak, jak tworzy się opis w prozie, dynamizuje.
Stąd nieraz w komentarzach padają takie opinie "proza pocięta enterami". Granica między jednym a drugim okazuje się coraz częściej bardzo płynna i umowna.

Pozdrawiam,


Glo.

[@psik]

cały czas mi huczy w uszach - minimum słów, maksimum treści - i chyba tego będę się trzymał

[NathirPasza]

Mnie się powoli zaczyna wydawać, że doszło do wielkiej hermetyzacji poezji. Tej internetowej rzecz jasna - czysto amatorskiej. I zaczynam się zastanawiać, czy autorzy publikujący pod osąd innym autorom nie popadli w patologię.
To trochę jak trzymanie swojej córki w piwnicy i płodzenie jej dzieci.

Ale to tylko luźne dywagacje. Być może jest odwrotnie i w ten sposób poezja się uszlachetnia. Dąży do nowej formy, o której wspominasz morderco: minimum słów - maksimum treści.

Fakt jednak, że te wiersze które w necie są dobrze oceniane z trudem są przyjmowane przez czytelnika niepiszącego. Zaś za wiersze które trafiają do takiego czytelnika - tutaj (w internecie) nie zostawiono by na mnie suchej nitki... (żeby nie było sprawdziłem to).

[@psik]

Można dojść do wniosku, że społeczeństwo ma mentalność chłopską - jak nie idzie do tego tańczyć to chuj a nie wiersz.

[NathirPasza]

Nie o to chodziło. Po prostu zamykamy się w niezrozumiałej dla "zwykłego śmiertelnika" formie. I to jest nasza wina, a nie niskiego poziomu edukacji, braku woli czy spowszednienia życie osób które poezji nie piszą. Nasze dążenie do udoskonalenia formy, skrócenia jej, zaszyfrowania - czyni nas często nieczytelnymi dla nas samych.

[@psik]

Bo piszący w przeciwieństwie do reszty mają świadomość "że to już było" - można powiedzieć, że staramy się być awangardą - zrobić coś czego nie widziałem. Dla peletonu nie ma miejsca na podium.

[czochrata]

Nie ma żadnych nurtów poezji współczesnej...To dopiero ustalają krytycy literatury,którzy próbują "jakoś" ją dla potomności opisać,co szalenie trudne.Popatrzmy na "dawną" poezję współczesną.Poezja Nowej Fali,Poezja "Orientacji"...to wszystko było kategoriowane w sensie treści post factum a propos nurtów...Dziś nie istnieje żaden nurt...mogą istnieć rodzaje.Bo czyż istnieje "świat nieprzedstawiony",albo nowomowa?!Trzeba by spytać Barańczaka,a on już bardziej w tłumaczeniach niż w manifestach...Może na tym forum coś zaproponujemy,bo internet to tylko forma techniczna a treść od sasa do lasa...

[Miladora]

Mnie się powoli zaczyna wydawać, że doszło do wielkiej hermetyzacji poezji. Tej internetowej rzecz jasna - czysto amatorskiej. I zaczynam się zastanawiać, czy autorzy publikujący pod osąd innym autorom nie popadli w patologię.

W pewnym sensie to prawda. A może nawet bardziej, niż w pewnym, ponieważ mając do czynienia z żywymi czytelnikami, którzy mają prawo do wyrażenia swojego zdania, słyszy się na niemal każdym kroku: "To już było. To wtórne".
No i zaczyna się wyścig w stronę większej oryginalności.
Inna sprawa, że czytelnicy tacy posiadają na ogół większą znajomość poezji, dlatego to, co zwykłym śmiertelnikom mogłoby wydawać się dobre, im jawi się jako powtórka z rozrywki. W rezultacie piszący szukają nowych rozwiązań, które często dla postronnych "widzów" są najzupełniej nierozszyfrowalne.
Wszystko ma jednak swoje dobre strony, jeżeli zmusza do poszukiwań i różnych sposobów przekazywania myśli, a także kształtuje warsztat i własny styl pisarski.
Z biegiem czasu można bowiem dojść również do wniosku, że prostota jest czymś o wiele cenniejszym niż hermetyzm, i jednocześnie czymś o wiele trudniejszym do opanowania. A potrafi dotrzeć do o wiele szerszego kręgu odbiorców.
I nie mam tu na myśli prostoty polegającej na łopatologii truizmów czy częstochowskich rymów, lecz na jej wysmakowaniu.