pokuśmy się o komentarz

[Miladora]

Może podobne zabawy w komentarze wielkich, mało znanych zagoszczą u nas na stałe?

To jest dobry pomysł.
Może jakiś dział warto by otworzyć w Poezji na taką zabawę?

[mariamagdalena]

wystarczy, by był nierozpoznawalny po pierwszych wersach - a my nie odszukamy czyj to.
mogę podać:

trzy "dzieła" autorstwa Jednej Osoby

I
Nigdy do dzisiaj, o wieczny spokoju,
O ciszo śmiertelna,
Nie przeczułam tak tęsknie
Waszej wspaniałości.


II
Czemu w niebo spoglądasz, dziewczyno,
przechylona wstecz trzcinowym ciałem?
Oczy Wenus masz dzisiaj, marmurowe migdały...
Ktoś cię odszedł czy ktoś cię minął?
Biała i położona na kołnierzu z lutrów
w obłokach szukasz czego,
czy lustra?

III
Obudziłaś nas! Ach, ileż gwałtu,
Ileż rosy nawalnej!
W niemożności wydania krzyku!

A było właśnie tak cicho,
Powiew nas huśtał astralny,
I wdychaliśmy tajemnicę gwiazd
Ośrodkami naszych krzyżyków...

[Nilmo]

Można by mnożyć przykłady w nieskończoność.
Ale warto też o czymś pamiętać. Czytając podobne (naszym zdaniem patetyczne) utwory, często nie zdajemy sobie sprawy jakie dramaty ich autorów rozgrywały się w ich duszy.
Czy przypadkiem to nie wina, nas oceniających, że nie potrafimy się wczuć ? Że obwiniamy za brak empatii autorów?
Dam przykład. Dziecko gubi klucze od mieszkania. Tragedia? Bzdura. Nie ma o czym mówić. A co czuje dziecko? Strach przed konsekwencjami w domu? Rozpacz, że może ktoś, kto znalazł klucz właśnie w tej chwili kradnie jego ulubione zabawki? Łzy w takich wypadkach są autentyczne. Dramat w duszy dziecka nie jest fikcją. Ono wyobraża sobie rzeczy niestworzone, często nad wyraz absurdalne.
Teraz niech to dziecko napisze wiersz...tak na gorąco...co czuje.
Czy nie podobnie jest z miłością? Czy nie można tak zachwycić się górami, gwiazdą...
Ale pompa, nie ?
Problem w tym, że o tym czy wiersz wynosi się ponad uczucia, wie tylko autor. My możemy tylko chłodno ocenić, jakie uczucia wiersz wywołuje w nas. Czasami to będzie znudzenie, powtarzalnością
zwrotów i określeń, które niczego nie wnoszą tym, którzy poezji dużo czytają. Oceniający ma prawo o tym napisać. Tak jak autor powinien pamiętać, że człowiek który go ocenia, patrzy z innej perspektywy.
Że odbiorca odnosi to do siebie i odnajduje się lub nie w określonej sytuacji.
Kiedy zatem wiersz jest dobry?
Myślę że wtedy, gdy autorowi udaje się połączyć nicią empatii z czytelnikiem. Im więcej tych nici, tym lepszy.
I nie ma co się tu czepiać słów, że to już było, że gwiazdka oklepana itp. Jest strona techniczna i strona emocjonalna. O tym powinniśmy pisać. Sor za te moje refleksje.

[Gloinnen]

Tutaj należałoby zastanowić się, Nilmo, w ogóle nad funkcją poezji. A odpowiedzi na to pytanie jest wiele.
Po pierwsze - funkcja katharsis - uwolnienie emocji. Wówczas to wszystko, o czym piszesz, jest niezwykle istotne. Piszący opowiada o swoich uczuciach, próbuje wzbudzić w czytelniku emocjonalną odpowiedź, doprowadzić do identyfikacji, współodczuwania.
Ale istnieją też inne funkcje poezji. Nie mam chyba prawa oceniać, która z nich jest ważniejsza.
Funkcja estetyczna - polegająca na chęci stworzenia po prostu pięknego dzieła.
Funkcja mimetyczna - opisywanie rzeczywistości.
Funkcja ludyczna - oparta na idei zabawy, gry.
Funkcja dydaktyczna - prezentacja jakichś tez.
Funkcja etyczna - wynikająca z poprzedniej.
itd.

Myślę, że spojrzenie na wiersz nie może zakładać prymatu żadnej z tych funkcji. Najlepiej byłoby, aby Autor umiał tak tworzyć, aby zachować równowagę między poszczególnymi elementami. Pisząc o uczuciach, nie zapominał, że to się musi jednocześnie podobać, zaskoczyć czytelnika intelektualnie, zawierać w sobie piękno, uczyć czegoś...

W przeciwnym wypadku otrzymujemy wiersz niepełny, przejaskrawiony w jednym kierunku: albo nadmiernie rzewny, albo zbyt "filozoficzny", albo przesadnie moralizatorski, albo wygłup...

Ale to tylko moje skromne zdanie...

Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

Ja głoszę teorię, że wiersz (pomijając różne aspekty warsztatowe) jest wtedy dobry, gdy autor nie narzuca swoich odczuć czytelnikowi, lecz umie je w nim wywołać.
Patos, emfaza, nadmierny emocjonalizm, są takim narzucaniem.
Łkając zbyt ostentacyjnie nie wywołujemy łez w niczyich oczach.
Cisza przemawia głośniej.

[Nilmo]

Oczywiście zgadzam się z Tobą Gloin. Nawiązałem jedynie do tematu jakim jest patos. Może on występować i w funkcjach, które wymieniłaś, ale zazwyczaj do czynienia mamy z problemem tzw. przesadnej wylewności uczuć. To czy wiersz jest zabawą, satyrą czy tezą zazwyczaj jest oczywiste. I tutaj raczej z oceną problemów nie ma. Natomiast bywa że ktoś wkłada w utwór całe swoje serce, a ktoś inny mówi mu że przesadził. Że oczy nie mogą być oczami, niebo niebem itp. Dochodzi do tego że komentujemy co autor powinien czuć i że zamiast oczu mógłby mieć coś innego do płakania...tfu...do roztopów jestestwa chciałem rzec.
A czy ten wiersz nie jest piękny? Nie chciałabyś żeby Twój facet tak czuł?

"Czy bladość moja nie zdradza Ci,
że z tej miłości ginę?
Czy chciałabyś z moich dumnych
ust posłyszeć żebraninę ?

Zbyt dumne mam usta,
całus i żart-to ich jedyne treści
i może nie przestanę drwić,
gdy będę konał z boleści."

Heine

Do mnie kiedyś ten wiersz bardzo trafiał, aż znam go na pamięć.

[Gloinnen]

Jeśli by tak czuł - jego sprawa, ale lepiej, żeby podobnych pierdoletów nie mówił na głos...

[Nilmo]

Jessus Maryja! Romantyka powiesiła!
Co za znieczulica!


..a wisz co....przeczytałem sobie właśnie Twój podpis....i idę stawiać szafot.

[Miladora]

Jessus Maryja! Romantyka powiesiła!

Ja bym powiesiła tego, co ten wiersz przełożył.
Bo być może w oryginale wcale nie był taki płaski. Chociaż wątpię.

Natomiast na współczesny, mniej "romantyczny" gust, ten wiersz jest chałą.

[skaranie boskie]

Słuchaj dzieweczko!

Ja uwielbiam wiersze romantyków.
I za chałę dam Ci normalnie...
Nie wiem co Ci dam ale nie zgadzam się.

Zobacz jakie to piękne:

Słuchaj dzieweczko
ona nie słucha
żar z rozgrzanego jej brzucha bucha...