pokuśmy się o komentarz - raz jeszcze

[mariamagdalena]

ciepła bielizna działa na nas odstręczająco ^^'

[niepozorny]

skaranie boskie - chciałoby się zapytać wprost: czy ma sens ocenianie wiersza tak jakby autor... nie było? Czy wszystkie wiersze są udane, odkrywcze? Czy zdobycie laurów nobilituje raz na zawsze? Czy każdy w końcu osiąga swój poziom niekompetencji albo osiada na laurach? Pytania można mnożyć. Sam uważam następujące pytanie za niezbędne: dlaczego coś napisałem? I komentarze czytelników stwarzają szansę na to pytanie sobie odpowiedzieć: było albo nie było warto. Jest tylko pewien problem: czytelnik nie ma obowiązku komentować, a gdy już to uczyni, obojętnie z jakich pobudek, musi liczyć się z konsekwencjami, szczególnie gdy był krytyczny. Niechętnie przyjmujemy krytykę, często reagujemy agresywnie i skutkuje to tym, że mało kto odważa się " wychylić", by powiedzieć co naprawdę myśli, a to w komentarzu jest najcenniejsze. Całe szczęście, że " ósme pietro" ma moderatorów, którzy , tak mi się wydaje, starają się o obiektywizm. Inaczej można by powiedzieć, że obowiązuje zasada: poeci - kochajmy się.

[teri]

...

Ciepłego dnia.

[Miladora]

Czy zdobycie laurów nobilituje raz na zawsze?

Na pewno nie.
Ale często tak jest, że chwalony autor zatraca samokrytycyzm i zaczyna, zamiast pisać coraz lepiej, w myśl zasady, że szlachectwo zobowiązuje, osiadać na laurach. Nie widzi wtedy, że nie tylko stoi w miejscu, lecz się cofa.
Owszem, każdemu zdarzają się wiersze lepsze i gorsze. Ale gdy zaczyna się traktować te gorsze jako lepsze tylko dlatego, że napisał je uznany pan X, to czytelnicy też zaczynają się cofać w rozwoju.
Moim zdaniem - lepiej przyczepiać się do wszystkiego, co nie gra w wierszu, niż na wszystko przymykać oko.
A zresztą jest to także kwestia uczciwości czytelniczej.

[iTuiTam]

a może, może ten wiersz powstał pod przymusem, jakimś?
Twoja pułapka, Skaranie, doskonała

[djmikada]

hmm no nie wiem czy na mnie suchej nitki nie zostawicie , wszak jestem laikiem w tym względzie, ale od wielu lat czytuję różne wiersze... hm ... ja mam wrażenie, jakoby to była pierwsza zwrotka wiersza....nie znam autora ... a czytając myślę jakbym to czytała na antenie.... może robię błąd .... błagam nie zlinczujcie mnie za to... ale trudno mi byłoby oddać nastrój tego "wiersza".... litości ....

[skaranie boskie]

Ja usłyszałem ten wiersz w radiu.
Konkretnie w naszym publicznym.
Recytowała go pani z tak wielkim namaszczeniem, że o mało nie parsknąłem śmiechem słuchając.
Wybrałem go celowo do tego działu. Już mieliśmy tu okazję skomentować wiersz noblisty - Miłosza. Na jego obronę przemawiał jednak upływ czasu od chwili tegoż wiersza powstania. Tymczasem wiersz, na którym - jak widzę - nie zostawiliście wiele suchego miejsca, dopiero w tych dniach po raz pierwszy ujrzy światło dzienne. Jest jednym z wielu, które weszły w skład tomiku pt. "Wystarczy".
Autorki chyba nie muszę wymieniać z nazwiska, marketing bowiem dawno zrobił swoje.
Przy całym szacunku dla Pani Wisławy i niejednokrotnemu zachwytowi, jaki miałem okazję przeżyć czytając jej poezję, tym razem muszę powiedzieć, że - oczywiście moim zdaniem - napisała delikatnego gniotka, który jednak w celach marketingowych okrzyknięto arcydziełem. A swoją drogą zastanawiam się, dlaczego zdecydowała się go opublikować dopiero pośmiertnie...

Może wstydziła się za życia?

[niepozorny]

Chociaż wiem kto jest autor...wiersza nie czuję sie uprawniony do ujawnienia personaliów. Widać, że sugestia oceny wiersza nie została przez czytelników, przynajmniej na razie, podjęta, co świadczy o tym, że mało kto 1. Czuje się na siłach ocenić. 2. Nie obawia się merytorycznie bronić swego zdania. Jedno jest niewątpliwie ważne dla każdego autora: droga do usłyszenia prawdy o własnej twórczości wiedzie przez krytyczne( nie krytykanckie) spojrzenie na twórczość innych. Daje to swoistą wiarygodność oceny, ale nawet jeśli jest pochlebna, a brakuje w niej konkretu, czyli uzasadnienia to jest to, użyję eufemizmu, mało wartościowa, zdawkowa uprzejmość. A jeśli chodzi o moją ocene wiersza: Gdybym, hipotetycznie, robił korektę tej impresji napisałbym:

" Na lotnisku

Biegną ku sobie roześmiani.
Nareszcie! Nareszcie!
Tylko dla nas,
w ciężkich zimowych ubraniach.
Dla siebie – nadzy."

Tyle mi wystarczy, by wzruszyć się ich emocjami i radością.

[skaranie boskie]

Zgadzam się z Tobą Niepozorny.
Niestety, w tym przypadku krytyka może jedynie dać coś do myślenia prześcigającym się w zachwytach wydawcom i promotorom, dla których jedynym, prawdziwym kryterium oceny tego wiersza są spodziewane zyski z publikacji.

[djmikada]

coż zdecydowanie bardziej podoba mi się wersja tego wiersza przedstawiona przez Niepozornego, a swoją drogą hmm...jakoś nie przepadam za twórczością szanownej naszej Noblistki