ULUBIONE WIERSZE

[pallas]

Zbigniew Turek
Runą

1.Runą i w łunach spłoną pożarnych
Krzyże kościołów, krzyże ofiarne
I w bezpowrotnym zgubi się szlaku
W lechickiej ziemi Orzeł Polaków.

2.O, jasne słońce- wodzu Stalinie!
Niech sława twoja nigdy nie zginie
Niechaj jak orły powiedzie z gniazda
Rosja i z Kremla płonąca gwiazda.

3.Na ziemskim globie flagi czerwone
Będą na wiatrach grały jak dzwony
Czerwona Armia i wódz jej Stalin
Odwiecznych wrogów na zawsze obali!

4.Zaćmisz się rychło w czarnej godzinie
Polsko- Twe córy i syny,
Wiara i każdy krzyż na mogile,
U stóp nam legą w prochu i pyle!

Dla mnie ten wiersz jest genialny. Nie ma chyba takiego drugiego (mogę się mylić).
Mnie na początku zamurowało i wkurzyło, ale jak się tak lepiej przypatrzeć.
To jest świetny wiersz. Dzięki niemu odkryłem, że wszystko ma swoje dobre jak i złe strony.

Piotrek

[Alek Osiński]

Tomas Transtromer

"Złoty Szerszeń"

Miedzianka, beznoga jaszczurka, płynie wzdłuż schodów przedsionka
spokojnie i majestatycznie jak anakonda, różni je tylko wielkość.
Niebo pokryte jest chmurami lecz słońce przebija się. Taki dzień.

Rano moje ukochanie przegnało złe duchy.
Jak kiedy na południu odemknie się drzwi do mrocznego magazynu
i światło wleje się gwałtownie
a karaluchy śmigają jak najszybciej z kąta w kąt i po ścianach
i już ich nie ma - niby się je widziało, a jednak nie -
tak jej nagość zmusiła demony do ucieczki.

Jakby ich nigdy nie było.
Ale wrócą.
Z tysiącem rąk które błędnie połączą przestarzałą centralę telefoniczną
nerwów.
Jest piąty lipca. Łubiny wyciągają się jakby chciały zobaczyć morze.
Jesteśmy w kościele milczenia, w niepiśmiennej pobożności.
Jakby nie istniały nieprzejednane twarze patriarchów
i błąd ortograficzny w kamieniu imienia Bożego.

Widziałem kaznodzieję telewizyjnego wiernego literze, który zebrał
mnóstwo pieniędzy.
Lecz teraz był słaby i potrzebował wsparcia goryla
który był dobrze skrojonym młodym człowiekiem z uśmiechem
sztywnym jak knebel.
Krzyk dziecka pozostawionego w łóżku szpitalnym gdy rodzice odejdą.

To co boskie ledwie człowieka muśnie zapalając płomień
i zaraz się cofa.
Dlaczego?
Płomień przyciąga cienie, nadlatują chrzęszcząc i jednocząc się z płomieniem
który rośnie i czernieje. A dym rozpościera się czarny i duszący.
W końcu tylko ten czarny dym, w końcu tylko ten pobożny kat.
Pobożny kat pochyla się
nad rynkiem i tłumem tworzącym chropawe lustro
w którym może się przeglądać.

Największy fanatyk jest największym niedowiarkiem. Nic o tym nie wie.
Jest układem pomiędzy dwoma
gdzie ten jeden będzie w stu procentach widzialny a ten drugi niewidzialny.
Jakże nie znoszę wyrażenia "w stu procentach"!

Tych którzy odwiedzają wyłącznie swą fasadę bo inaczej nie umieją
którzy nigdy nie są roztargnieni
którzy nigdy nie otwierają niewłaściwych drzwi i nie dane im ujrzeć
przebłysku
Niezidentyfikowanego -
omijaj!

Jest piąty lipca. Niebo pokryte jest chmurami lecz słońce przebija się.
Miedzianka jakby nie istniały urzędy.
Złoty szerszeń jakby nie istniał kult idoli.
Łubiny jakby nie istniało "w stu procentach".

Czuję otchłań w której jest się naraz więźniem i władcą jak Persefona.
Często wylegiwałem się nieopodal w tej sztywnej trawie.
I widziałem jak ziemia sklepia się nade mną.
Sklepienie ziemskie.
Często. To było pół życia.

Lecz dzisiaj opuściło mnie moje spojrzenie.
Moja ślepota odeszła.
Mroczny nietoperz opuścił twarz i śmiga wkoło w jasnej przestrzeni lata.

[eka]

Joseph Langland

Eklezjasta

Wprost z burzy śnieżnej przybiegł biały zając
Trzęsąc się, szukał schronienia w ramionach ludzi;
To nie miłość oswoiła go, lecz strach.

Legł w ramionach miłości, bezimienny
Bo imię niepotrzebne, gdy dobrze jest. W panice
Wprost z burzy śnieżnej przybiegł biały zając

Przez nawiedzone pola, sponiewierany przez nagonkę.
Jakież złowrogie oko namierzyło te łagodne wdzięki?
To nie miłość oswoiła go, lecz strach,

Pośród mroźnego gradu i rozrzuconych celów.
Bezradny wobec rozrywek pradawnych zagród,
Wprost z burzy śnieżnej przybiegł biały zając.

Może całkiem rozmyślnie dał susa przez żar lodu,
Instynkt go pouczył, że rozbrajać można ufnością i gniewem.
To nie miłość oswoiła go, lecz strach

Znów podskoczył w sercu, jego ciało i krew
Stały się schroniskiem. Od nagłych ciosów
Wprost z burzy śnieżnej przybiegł biały zając,
To nie miłość oswoiła go, lecz strach.


Tłum. Maciej Nowak

[Koleś]

Pieśń rogacza
Leonard Cohen


Jeżeli to wygląda na wiersz
będzie lepiej, jeżeli cię od razu uprzedzę,
że to nie jest wiersz.
Nie chcę obracać wszystkiego w poezję.
Wiem, że to także jej wina,
ale nie o to mi teraz chodzi.
To jest sprawa między tobą a mną.
Osobiście pluję na to, które z was zaczęło,
choć prawdę mówiąc nawet śliny szkoda.
Ale w takiej sytuacji mężczyzna musi zareagować.
Tak czy inaczej wlałeś w nią pięć dużych piw,
Zabrałeś ją do siebie, nastawiłeś odpowiednią muzykę,
i w godzinę lub dwie było po wszystkim.
Ja wiem co to jest namiętność i lojalność,
ale w waszym wypadku nie ma o tym mowy.
No, chyba trochę przesadziłem,
namiętność była,
a może nawet mieliście jakieś skrupuły,
ale przede wszystkim chodziło o zrobienie
rogacza z Leonarda Cohena
Do diabła, powinienem skierować to do was obojga,
ale nie mam czasu, żeby pisać jeszcze raz.
Muszę się modlić.

Muszę czekać przy oknie.
Powtarzam: chodziło o zrobienie rogacza
rogacza z Leonarda Cohena
Ta linijka mi się podoba, bo jest w niej moje nazwisko.
A najbardziej doprowadza mnie do szału to,
że właściwie wszystko jest jak było:
jestem wciąż czymś w rodzaju przyjaciela,
jestem wciąż czymś w rodzaju kochanka.
Ale już nie na długo
i właśnie w tej sprawie do was piszę.
Bo naprawdę zacząłem zmieniać się w złoto,
zmieniać się w złoto
To podobno trwa długo
i nie następuje od razu.
W związku z tym niniejszym zawiadamiam,
że na razie zmieniłem się w glinę.

tłum. M.Karpiński i M. Zembaty

[eka]

R. M. Rilke

Samotność


Samotność jest jak deszcz.
Z morza powstaje, aby spotkać zmierzch;
z równin niezmiernie szerokich, dalekich,
w rozległe niebo nieustannie wrasta.
Dopiero z nieba opada na miasta.

Mży nieuchwytnie w godzinach przedświtu,
kiedy ulice biegną witać ranek,
i kiedy ciała, nie znalazłszy nic,
od siebie odsuwają się rozczarowane;
i kiedy ludzie, co się nienawidzą,
spać muszą razem - bardziej jeszcze sami:

samotność płynie całymi rzekami.

---------------------------------------------------------------

(tłum. Janina Brzostowska)

[eka]

Co pozostaje
René Char


Co ci dolega? To tak, jakby w bezgłośnym domu zbudził się wschód twarzy,
którą cierpkie zwierciadło zdawało się utrwalić. To tak, jakbyś wznosił ku
ściśniętemu gardłu, gdy wysoka lampa i jej blask padały na ślepy talerz,
dawny stół z jego owocami. To tak, jakbyś przeżywał na nowo swoje
ucieczki w oparach poranka na spotkanie ukochanego buntu, tego
buntu, który lepiej niż wszelka czułość umiał cię wspomóc i wywyższyć. To
tak, jakbyś potępiał, podczas gdy twoja miłość spała, władczy portal i drogę
co do niego wiedzie.
Co ci dolega?
Nietknięte nierzeczywiste w spustoszonym rzeczywistym. Ich zuchwałe
wybiegi otoczone wezwaniami i krwią. To co zostało wybrane i pozostało
nienaruszone, od brzegu przeskoku aż po brzeg osiągnięty, nierozważna
teraźniejszość, która bezpowrotnie niknie. Gwiazda szalona, co podeszła
zbyt blisko i która umrze przede mną.


tłum. Krzysztof Andrzej Jeżewski

[pallas]

Zniszczenie pomnika Chopina w Warszawie
Leopold Staff

Wyrażał ciebie nie brąz, lecz powietrze
Drżące dźwiękami, co od marzeń letsze
Plotą się z sobą jak aniołów ręce
W niebiańskich chórów harmonijne wieńce.
Choć cię, wolnego już, jak nas nie gniecie
Bezmiar podłości w ukochanym świecie,
Tyś znał na ducha swego wysokości
Stokrotnie sroższą męczarnię boskości
I skromny spiż twój taka kryła chwała,
Że godnie tykać go jedynie śmiała
Muzyką blasków swych Różnopalca.
Aż się targnęła dzika dłoń zuchwalca
Na twój majestat. Zbir, wściekłością ślepy,
Rozbił twą niemą postać na czerepy.
Rozkaz przedśmiertny obarczył mordercę.
- Jeżeli umrę, przebijcie mi serce,
Aby żywego mnie nie pogrzebano -
Rzekłeś. I jesteś dzisiaj jedną raną.
Ostatnia wola twa się dokonała,
Bo twoim sercem jest twa ziemia cała,
Którą przebito skroś. I jesteś żywy.
Nie pogrzebany, w otchłani burzliwej
Chmur gromów, grając - o, bogom podobny! -
Nieszczęściu świata Wielki Marsz Żałobny.

[eka]

Do ***
René Char


Od tylu lat jesteś moją miłością,
Oszołomieniem tylu wyczekiwań,
Że nic już nie może zużyć się ani ostygnąć;
Nawet to, co wyglądało naszej śmierci
I potrafiło z wolna nas zwyciężać,
Nawet to, czego nie znamy,
I wszystkie me zniknięcia i powroty.

Zamknięta jak okiennica z bukszpanu,
Szczelna nadzieja ostatnia
Jest naszym górskim łańcuchem,
Naszym ciążącym blaskiem.

Zmawiam nadzieję, o moja znękana;
Każde z nas otrzymuje
Część tajemnicy wzajemnej,
Nigdzie jej nigdy nie trwoni;
I ból, co przypływa skądinąd,
Oddziela się od wszystkiego
W ciele naszej jedności:
Znajduje swą drogę słoneczną
W chmurze naszej rozdartej,
By rozpoczynać od nowa.

Zmawiam nadzieję, którą w sobie czuję.
Twoją wyżynę strzelistą
Przekroczę najcierpliwiej,
Gdy zniknie jutro.

[Nula.Mychaan]

Aubade triste
Paweł Podlipniak


Byłaś dziś rano mała, więc cię pokołyszę
w myślach, w mowie, w uczynkach i bez zaniedbania
za dni pachnące ciastem, przyszyte guziki,
za plastry przyklejane na zbitych kolanach.

Byłaś dziś rano lekka, więc mi uleciałaś
w przeszłość, w bajki, dzieciństwo, rozlałaś ciszę
na dni, które nadejdą. Zamiast pożegnania.
Tyle mam w sobie krzyku, lecz nie mogę krzyczeć.

Byłaś dziś rano krucha, więc się rozsypałem,
na drobniutkie kawałki nie do poskładania.
Bez ciebie nie zapłaczę. Nie próbuję. Wcale.
Smutek rozstań jest suchy. Ja zostałem. Mamo.

Dodano -- 08 cze 2017, 22:24 --

Emil Laine

***
Wczoraj kilka razy umierałem, bo
byłem zbyt blisko.
Dziś - kocham przeciągle, bo jestem
zbyt daleko.
Jutro będę cierpieć, bo Dziś i Wczoraj - będą
już Wczoraj.
Nazwę to pamięcią i będę to odbierał
w postaci obrazów o zamkniętych
powiekach.
Gdybym trzymał się jednej myśli
nie pozwalając jej obrastać - przeszedłbym
poza czas w niekończące się Dziś,
a Dziś jest miłością.

[eka]

Dzięki, Nula, za te wiersze.