Bronisław Maj

[Gloinnen]

Znalazłam dziś rano ten wiersz, szukając cytatów dnia.

***

Kto da świadectwo tym czasom?
Kto zapisze? Bo przecież nikt z nas:
za długo tu żyliśmy, za głęboko wchłonęliśmy
tę epokę, zbyt wierni, aby móc o niej powiedzieć
prawdę. W ogóle - mówić prawdę. Wierny:
mówię "sprawiedliwość" a myślę o mrocznym szczęściu zemsty,
mówię "godność" a pragnę narzucenia swojej woli,
mówię "troska" a myślę "my" i "oni",
i - "co ze mną zrobili". Nic więcej
nie mam na swoją obronę: wierność. I słabość:
to, że nienawidziłem złych, oszukiwałem, by ochronić
prawdę, pogarda była moją chorą dumą.
Nienawiść, pogarda, kłamstwo - przez tyle lat,
by przeżyć i być czystym. Co najwyżej - przeżyć.
Pozostać - niemym. Pytać: kto da świadectwo?
Dobrze wiedząc, że nikt z nas i przecież nikt
inny. Więc bez jednego słowa. Pusta epoka.
Jak żadna inna wypełniona życiem, bo
naszym, i nie będzie drugiej. Zgiełk,
wrzask, płacz, śmiech i skowyt, pospolita
pieśń bez słów, bez jednego słowa,
które by kiedyś przemówiło
za nami.

(Poeta jest jak dziecko. Nowe Roczniki. Antologia, 1987)

[Ewa Włodek]

Bronisław Maj - przypadkiem - znam Go, jeszcze ze studiów, choc baaardzo dawno nie było mi dane z Nim rozmawiać. Od jakiegoś stanu wojennego, albo co? Nawet nie pamiętam...
Tak czytam, i zastanawiam się, co chiał powiedzieć tym wierszem? O Swoim zaangażowaniu w kwestie dysydenckie na krakowskim UJ i nie tylko? Czy to liryka jeszcze bardziej osobista? Muszę się chwilę zastanowić, nim coś powiem, o ile powiem, o ile potrafię...

[Gloinnen]

Ewo, dziękuję za odzew.

Wiersz jest rzeczywiście trudny. Dla mnie tym bardziej, ponieważ to nie były moje czasy, niestety za młoda jestem, aby tak dobrze je znać. Na tyle dobrze, by móc właściwie zinterpretować wszystkie przemyślenia Autora powyższego wiersza. Lata '80 to czas wyjątkowy dla polskiej poezji. Takie odnoszę wrażenie. Dzisiaj pisanie straciło swój ciężar gatunkowy. Można tworzyć wiersze o wszystkim, na każdy temat, bez skrępowania (pomijając przypadki naruszenia prawa). Internet stwarza zaś nieograniczone możliwości publikacyjne. Trudno wyobrazić sobie współczesnym, na ogół młodym twórcom sytuację, w której poezja była "bronią ideologiczną", nośnikiem wartości oficjalnie zakazanych. Poeta za niepoprawność polityczną narażał się na ogromne ryzyko.

Obecnie jestem zdania, że rolą poezji jest właśnie ocalanie, utrwalanie, przekazywanie dalej wartości moralnych, a więc funkcja etyczna stanowi podstawę jako racja bytu twórczości (zresztą nie tylko literackiej). Z dawnych poetów aktualnie najbardziej cenię sobie i najchętniej czytam takich, których wiersze są zapisem ludzkiej kondycji w danym czasie historycznym. Autentycznym zapisem tego, jacy byli ludzie, jak żyli, czym się kierowali, jakie przeżywali dramaty, przed jakimi wyborami stawali, w co wierzyli. Z odpowiedzi na te pytania rodzi się obraz epoki, a zarazem możliwe jest zrekonstruowanie pewnej "matrycy osobowości".
Zbiorowość tworzy historię, historia tworzy jednostkę... Tak to chyba działa...

Pozdrawiam,


Glo.

[emelly]

Świetny wiersz.
'87 rok - ponoć to był specyficzny czas. Jeśli się nie mylę, właśnie wtedy gwałtownie (parokrotnie) wzrosła liczba tajnych współpracowników Służby Bezpieczeństwa. Tak jakby system przeżarł brutalnie "drugą stronę", z coraz większym trudem opierającą się poczuciu klęski i beznadziei...

Jacek Kaczmarski
Mury ' 87 (Podwórko)

Jak tu wyrywać murom zęby krat,
Gdy rdzą zacieka cegła i zaprawa?
Jakże gnijącym gruzem - grzebać stary świat,
Kiedy nowego nie ma czym i - na czym stawiać?
O czym dziś na podwórku śpiewać
Liszajom obsuniętych ścian,
Gdzie nawet skrawek nieba ziewa
Na widok tych - śmiertelnych ran?

We wklęsłym bruku tylko lśni
Wieczna bez dna kałuża - i
Widać w niej groby, groby, groby
Pod całunem naszych dni.

Historia się zmieniła w mułu mur,
W którym ugrzęzną myśli, wzrok i dłonie.
Staruszek w czerni, przed kapliczką łzawy chór
Rozmokły tynk, jak gąbka nieuchronnie wchłonie.
Wieczne światełko tli się jeszcze,
Grzeje się w nim w słoiku kwiat,
A za zamkniętą bramą - przestrzeń
Ślepej uliczki w wielki świat...

We wklęsłym bruku tylko lśni
Wieczna bez dna kałuża - i
Widać w niej groby, groby, groby
Pod całunem naszych dni.

Napis na murze dłużej tutaj trwa
Niż człowiek, co wydrapał go z wieczora:
Pół wieku dni podobnych do każdego dnia
Na śladach kul - tych z wojny i tych z wczoraj...
Ot, co zostaje z wielkiej rzeki
Myśli, zapachów, głosów, barw:
W murach podwórka er zacieki,
W szczelinach warstwy martwych larw.

Droga stąd już tylko w dół -
W uścisk gliny, w pleśni plusz
Pomiędzy groby, groby, groby,
Których dawno nie ma już...

27.8.1987

[iskierka]

Bronisław Maj - przypadkiem - znam Go,

Ja go nie znam
kto to?

[Gloinnen]

Iskierko.
Praca domowa: dowiedzieć się, kim jest Bronisław Maj. Napisać krótki zwięzły biogram na temat.
Skoro trafiłaś na portal literacki...

[iskierka]

on był poetą?

Dodano -- 06 paź 2012, 23:35 --

Bronisław Maj (ur. 19 września 1953 w Łodzi) - polski poeta, eseista, tłumacz.
Urodził się w Łodzi, ukończył łódzkie XV Liceum Ogólnokształcące filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Jest doktorem nauk humanistycznych, pracuje w Instytucie Filologii Polskiej UJ. Autor książki o poecie Tadeuszu Gajcym. Laureat kilku prestiżowych nagród, między innymi Fundacji Kościelskich. Zamieszkały w Krakowie, prowadzi zajęcia dla studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Proszę bardzo pani Gloinnen

[Gloinnen]

Ano!

Tak nawiasem mówiąc, naprawdę interesujące wiersze pisze.

[iskierka]

Muszę poczytać jego wiersz
dzięki waszemu portalowi,
wszystkiego się nauczę
nie tylko pisania wierszy