porozmawiajmy o powstaniu

[411]

Były Powstania Śląskie.

[alchemik]

Cholernie pragmatyczne jest to co mówisz, Robercie. Doskonale rozumiem.
Ale ja sam jestem z urodzenia Romantykiem. Trudno mi pogodzić myślenie.
Ja akurat, wiem to na pewno, stanąłbym do Powstania.
Żaden ze mnie bohater.
Uważałbym, że tak trzeba.
Wiem, decydenci i polityka.

[411]

"Porozmawiajmy o powstaniu". A o czym tu rozmawiac?
Patriotyzmie? Nadziei? Idei? Glupocie?
O jednym karabinie i dwóch nabojach na dziesieciu chlopa?...

[Elunia]

Jedyne, co mogło mieć szansę powodzenia, to powstanie w całym kraju. Jednoczesne i dobrze skoordynowane, mogłoby wiele

Tak jak Powstanie Wielkopolskie w 1918 roku, które zakończyło się sukcesem dzięki dobrej organizacji zrywu, ale także wysokiej samoorganizacji wielkopolskiego społeczeństwa.

[skaranie boskie]

Były Powstania Śląskie.

Przegrane. Wszystkie trzy.
W naszej historii tylko jedno powstanie było zwycięskie i przyniosło oczekiwany skutek. Wielkopolskie. Elunia ma rację.
Alchemiku, nie twierdzę, że ja bym nie stanął i nie potępiam stających.
Napisałem na wstępie, że byli żołnierzami, choć w większości ochotnikami, a jako tacy mieli prawo być dobrze dowodzeni. Wysyłanie niedozbrojonych ludzi na pewną śmierć w imię jakichś politycznych mrzonek to zbrodnia wojenna. Będę bronił tej tezy, choćby przed plutonem egzekucyjnym.

[@psik]

a punktu widzenia Poznaniaka, powstanie było niezaplanowane, więc skazane na porażkę. Ogrom zabitych ludzi pokazuje jak bardzo było niezaplanowane.
Bohaterstwo uczestników z każdym rokiem znaczy coraz mniej, coraz bardziej brakuje nam tych ludzi, którzy niepotrzebnie zginęli.

[@psik]

Powstań Wielkopolskich było pięć, z czego zwycięskich 2 i pół

[eka]

Gdyby poniechano pospolitego ruszenia w czasie Potopu albo mobilizacji do walki z bolszewikami w 1920 być może Polaków zostałaby nieliczna enklawa. Wszędzie są ofiary, czy to w zrywach wygranych, czy przegranych.
Na parę dni przed wybuchem powstania warszawskiego Niemcy zażądali stawienia się warszawiaków (mężczyzn) do kopania rowów wokół Warszawy. Z obwieszczeń wynikało, że każdy pod karą śmierci ma się stawić do pracy, a ponieważ o przygotowaniach do zrywu Niemcy z doniesień szpiclów już wiedzieli, byłaby to branka, klasyczna zasadzka.
Na kilkadziesiąt godzin przed godziną W - emisariusz z Londynu przywiózł rozkaz odwołujący akcję, ale neta wtedy nie było i jak nie patrzeć warunki okupacyjne to nie warunki do szybkiego przekazania odwołującej informacji.

Z Włoch przylatywały samoloty ze zrzutami, a sojusznik z koalicji antyhitlerowskiej stał na drugim brzegu Wisły. O jakiej winie tu dyskutujemy? O czyjej tak naprawdę?
Efekt tego powstania jest nie do przecenienia. Pamiętam jakim był ( i jest dalej) fundamentem patriotyzmu.

[skaranie boskie]

Z Włoch przylatywały samoloty ze zrzutami,

Które w stu procentach trafiały w ręce Niemców.

sojusznik z koalicji antyhitlerowskiej stał na drugim brzegu Wisły

równie blisko miał sojusznik z pomocą, jak decydenci z pytaniem o ewentualną pomoc przed podjęciem decyzji. A jednak nikt nie zadał sobie trudu skonsultowania decyzji ze Stalinem.

O jakiej winie tu dyskutujemy?

Winą było wysłanie tysięcy ludzi na pewną śmierć w imię politycznych ambicji myślących, że rządzą.

Efekt tego powstania jest nie do przecenienia.

Racja. Trudno przecenić zagładę miasta i znakomitej większości jego mieszkańców. A to, niestety, jedyny efekt powstania. Jeśli nie liczyć dzisiejszej histerii rządzących.

[eka]

Z Włoch przylatywały samoloty ze zrzutami,

Które w stu procentach trafiały w ręce Niemców.

Nieprawda, według szacunków ok. 25% zrzutów trafiało w ręce powstańców, choć do 10 IX Stalin pod groźbą zestrzelenia zabronił przelotów nad terenami, gdzie stacjonowały jego wojska.

sojusznik z koalicji antyhitlerowskiej stał na drugim brzegu Wisły

równie blisko miał sojusznik z pomocą, jak decydenci z pytaniem o ewentualną pomoc przed podjęciem decyzji. A jednak nikt nie zadał sobie trudu skonsultowania decyzji ze Stalinem.

To Stalin zerwał stosunki z Rządem w Londynie, przed wprowadzeniem w życie tzw. Manifestu Lipcowego (22 VII), czyli de facto swojej niedemokratycznej a narzuconej władzy komunistów polskich na pasku dyktatora w naszym kraju.
Niemniej Mikołajczyk, mimo czynionych przeszkód, zdołał 30 lipca znaleźć się w Moskwie i prosić Generalissimusa o wsparcie. Uczynił to parę dni później premier brytyjski i inni sojusznicy.
Może mało znany jest fakt namawiania do powstania warszawiaków pod koniec lipca 44' przez... samego Stalina. Ofensywa na Warszawę, jak wskazały odtajnione dokumenty, była jak najbardziej przewidywana. Tysiące ulotek wzywających wszystkie konspiracyjne oddziały do wspomożenia Armii Czerwonej w walce z Niemcami o Warszawę spadło z radzieckich samolotów na obrzeżach stolicy i zdobytych przyczółkach.
I jeszcze, okoliczności wybuchu powstania musiały jak najdłużej pozostać tajemnicą ze względu na bezpieczeństwo. Szpiegów nie brakowało również w armiach sojuszniczych.

O jakiej winie tu dyskutujemy?

Winą było wysłanie tysięcy ludzi na pewną śmierć w imię politycznych ambicji myślących, że rządzą.

Efekt tego powstania jest nie do przecenienia.

Racja. Trudno przecenić zagładę miasta i znakomitej większości jego mieszkańców. A to, niestety, jedyny efekt powstania. Jeśli nie liczyć dzisiejszej histerii rządzących.

Na pewno Stalin nie miał żadnej formalnej legitymizacji do rządzenia naszym krajem. USA nie rządziło na wyzwalanych terenach Włoch, Francji, Belgii etc. i nie narzuciło władzy oswobodzonym, jak czynił to Stalin w marionetkowych rządach, jawnie zresztą umieszczając w nich również Rosjan.
Efekty powstania były liczne, od hekatomby ofiar po pamięć zachowań Niemców i ZSRR w czasie jego trwania. A z tej pamięci rósł opór i także dzięki niemu - mamy dzisiaj demokratyczny ustrój.