Manifest kanibalistyczny

[@psik]

Zostaliście wszyscy postawieni w stan oskarżenia: wstać! Można z wami mówić tylko wtedy, kiedy stoicie.
Stójcie jakbyście słyszeli Marsyliankę, rosyjski hymn narodowy lub God save the King.
Stójcie jakbyście mieli przed sobą sztandar, albo stali przed punkiem, który oznacza życie i oskarża was, że jeśli coś kochacie to ze snobizmu i tylko wtedy jeśli jest bardzo drogie.
Co - usiedliście? Tym lepiej, wysłuchacie mnie z tym większą uwagą.

Co wy tu w ogóle robicie, stłoczeni jak poważne skorupiaki - bo wy przecież jesteście poważni, prawda? Poważni. Poważni aż do śmierci. Śmierć to poważna sprawa co?
Umiera się jako bohater albo jako idiota, co wychodzi na jedno. Jedynym słowem, którego znaczenie nie zmienia się z dnia na dzień, jest słowo śmierć. Kochacie śmierć gdy umierają inni. Śmierć! Zakatrupcie ją, pozwólcie jej zdechnąć. Tylko pieniądze nie umierają, najwyżej wyjeżdżają dokądś na krótko. Pieniądze to Bóg! Czcicie go jak jakąś ważną osobistość. Pieniądze każą ćwiczyć skłony całym rodzinom. Niech żyją pieniądze!
Człowiek który ma pieniądze jest człowiekiem honorowym. Honor można kupić i sprzedać jak dupę. Dupa reprezentuje życie jak frytki, a wy z całą waszą powagą śmierdzicie bardziej niż krowie łajno.
Jeśli chodzi o punk to on niczym nie pachnie i niczego nie oznacza, absolutnie niczego.
Punk jest podobnie jak wasze nadzieje: niczym.
Jak wasz raj: niczym,
jak wasze bożyszcza: niczym,
jak wasi przywódcy polityczni: niczym,
jak wasi bohaterowie: niczym,
jak wasi artyści: niczym,
jak wasze religie: niczym.
Możecie strzelać focha, krzyczeć i dać mi po ryju - i co z tego?
Zawsze będę wam mówił, żeście głupie barany, i będę wam sprzedawał nasze wiersze i dźwięki za parę euro.

Francis Picabia
wersja uwspółcześniona - morderca poetów