Komentowanie

[refluks]

Czego publikujący na Ósmym piętrze pod swoim opublikowanym oczekuje: entuzjastycznych wpisów i oklasków czy krytyki?
Przywołam teraz wpis użytkownika barteczekm
http://www.osme-pietro.pl/wiersze-biale ... ml#p177236
I ja się z jego sposobem na komentowanie zgadzam.
Bo nie chodzi o to, żeby było miło.
Ktoś chce poza kliknięciem zabrać głos?
Wypowiedzieć się dlaczego tego, a nie innego oczekuje?
A jeszcze jakby dodał czemu tak a nie inaczej wypowiada się pod utworami innych byłoby cudownie.
Zapraszam do głosowania i wypowiadania się.
Bez krępacji!
Sami swoi.

[lczerwosz]

Myślę, że komentowanie merytoryczne i kulturalne to wielka sztuka. To jest trudne powiedzieć prawdę, czasem okrutną, ale nie zgnoić. Nie odwieść od pisarstwa i nie obrzydzić tej chwili, gdy autor, co napisał, co ma w duszy, idzie do publiczności z sercem na dłoni, czyli z tekstem i jest bezbronny. I pada pod strzałami nienawiści. Bo tak to wtedy czuje.
Chociaż tak nie jest.
Nie zawsze jesteśmy w stanie zrozumieć, że to dla naszego dobra wszystko. Może tego trzeba się nauczyć, przyzwyczaić. Żeby słuchać krytyki i z niej korzystać, a nie popadać w zwątpienie.
Ale czasem tak jest.
Są ludzie, którzy uzyskują satysfakcję z poniżania innych. Czują się wtedy lepsi, mądrzejsi, elita i kasta.
Nie umiem odpowiedzieć na zadane pytanie.
Głosowałem na punkt 2 ankiety.

[Gajka]

Z empirii:)

6. Broń wiersza jak Częstochowy. Jeśli w Twoim wierszu ktoś znajdzie błąd, jakiego się zupełnie nie spodziewałeś, nie zastanawiaj się, czy rozmówca ma rację i jak ewentualnie naprawić ten błąd. Przecież Ty nie robisz błędów. Kombinuj raczej, jak go uzasadnić i udowodnić, że tak właśnie od początku miało być.

8. Najlepiej, jeśli sam nie bardzo wiesz, o czym piszesz. Jeśli umiesz zgrabnie pitolić, niejeden pomyśli, że skoro nie rozumie Twoich wierszy, to są pewnie bardzo mądre. To wymaga utrzymania się w modnym stylu (tematyka, konstrukcja wierszy), ale cała reszta powinna mieć tyle sensu, co delirium naćpanego kocura. Mniej więcej tyle. Dopuszczalne są drobne odchyły. A o sens się nie martw, ktoś wybitny dorobi go za Ciebie.

9. Pisz sonety (albo inne klasyczne formy). Można oczywiście pisać dobre albo złe sonety, ale grafomanię najłatwiej schować za czymś majestatycznym. Najlepiej znajdź w encyklopedii taką formę, o której słyszało tylko pięciu badaczy języka arabskiego klasycznego i wciśnij do niej tekst o jakimś mało znanym filozofie. Od razu zostaniesz klasykiem.


Autor: Sławomir Płatek - Drapanie ciszy.

[lczerwosz]

Zmieniłem zdanie. System nie pozwala mi zdjęcie głosu i ponowne oddanie.
Ja lubię z życia mieć frajdę. Nic tak nie odurza jak popularność, nawet tania. Najlepiej naśladować parlamentarzystów albo aktorów. Celebrytów z parciem na szkło.
Tylko co się ze mną stanie, gdy bańka pęknie.

[Gajka]

Leszku nie obawiaj się - bańka pęknie, a Ty wskoczysz prosto na piedestał, ha - przecież o to chodzi

[elka]

Ja uznaję, tylko taką krytykę, która nie ośmiesza, która mobilizuje, a nie podcina skrzydła. Nienawidzę wręcz, pastwienia się nad autorem czyli '' nie widzę tego, czym się inni tak zachwycają, dla mnie, to gniot''. Dla mnie to bezduszność niegodna poety.

Nigdy bym nie chciała oceniać tekstów z tzw. urzędu, żeby mi przypadkiem szajba nie odbiła, z powodu manii wielkości.

Odpowiadam więc jeszcze raz. Krytyka, ale ta mądra, twórcza.

Pozdrawiam.elka.

[Lucile]

uznaję, tylko taką krytykę, która nie ośmiesza, która mobilizuje, a nie podcina skrzydła.

jestem za

[Gajka]

Konstruktywna krytyka

[pallas]

Ja nic pewnie odkrywczego nie powiem, ale ja czekam zawsze na taki komentarz, który mi powie co jest źle i dlaczego, a także co się spodobało i dlaczego. Może się w ogóle nie podobać, ale podać konkret, a nie, że się nie podoba i tyle, bo to nie pomaga.

[skaranie boskie]

Po pierwsze, jeśli Autor ankiety nie ma nic przeciw, mogę zmienić opcję i będzie można dowolnie zmieniać oddany głos.
Po drugie, z krytyką bywa różnie. Ta rzeczywiście krytykująca, powinna chyba być strawnie podana, chyba, że chcemy rzeczywiście "zjechać" utwór, bo tylko na to zasługuje.
Ta budująca, to - jak za komuny - reklama władzy, tak tu reklamam utworu, jego zdecydowana pochwała. Przyznaję, że o ile ta pierwsza pozwala mi dostrzec mankamenty utworu, o tyle odbiera chęć tworzenia. Ta druga dodaje skrzydeł, napędza, zmusza do wytrwalszej pracy.
Każdy tu jednak ma własne odczucia i chyba są one absolutnie indywidualne.