Lola i Bela (Jewgienij Piurnonsensowicz)

[misza]

Usiadły obie. To dwie koleżanki
od prostych rymów i prostej siwuchy
skąpo ochrzczonej dietetyczną colą,
pitej na zgubę wrześniowych dni suchych
ze zmatowiałej geesowskiej szklanki,
bo Muza czuwa nad Belą i Lolą.

Czuwa też kelner i czuwa Jewgienij,
by żadna z wieszczek nie padła na parkiet,
gdy przeholują w dyskusji co nieco;
bowiem te chwile każdej ceny warte,
kiedy wiersz płynie na skrzydłach jesieni,
z których pożółkłe pióra liści lecą.

A Żenia słucha i dusza mu śpiewa,
za każdy wersik dodaje gorzały,
jakby lirykę chciał do naczyń przelać.
Patrzy i pije: wiruje świat cały,
za oknem knajpy kołyszą się drzewa.
Wiersze czytają – i Lola, i Bela.

Cieszy się Pegaz, raduje Erato,
Piurnonsensowicz w zachwycie oniemiał.
Każdy poeta jest świętym. Albowiem,
wiersze powstają tak, jak rodzi ziemia:
gdyż skromne kwiaty są hojną zapłatą,
bo przecież w każdym mieszka żywy człowiek.

[skaranie boskie]

za każdy wersik dodaje gorzały,
jakby lirykę chciał do naczyń przelać.

Piękna sentencja.
Zapiszę ją sobie wytłuszczoną czcionką.

A tak w ogóle ten wiersz znacznie odbiega od cyklu i ja bym go jednak między liryki włożył, miast do kabaretu, choć może i miałeś rację wklejając go tutaj, każdy bowiem kabaret powinien choć jedną liryczną piosenką zabłysnąć.

[misza]

A niech sobie wierszyk poleży w tym właśnie miejscu,
wszak liryczne - Lola z Belą są pełne radości,
czego wszystkim życzę