prostopadłe uziemienia

[Podróżniczka]

dążysz wciąż do złotych wzlotów
zanim skrzydła blask piór stracą

na co dzień chcesz sprawne dwie nogi
mocne wyprostowane plecy zdrowe oczy
co nie płaczą z byle sypkiego nawiewu
który kwarcem łzy przydusza

śliska sprawa tylko
kiedy z góry mrozem ścina

pragniesz wspomnień bicia serca
odśwież tutaj pamięć żywą melodią
i
polej wino

[eka]

Ostatni wers jak najbardziej do Radosnej, Podróżniczko.

Reszta mocno uziemiona.