wiersz beztrosko niereformowalny

[Miladora]

czasem trzeba napisać gniota
żeby uwolnić się od wzniosłości
w sposób równie prozaiczny
jak pójście do toalety

potem należy umyć duszę (czytaj ręce)
wytrzeć ją starannie (ręcznik sam się kasuje
w wyniku tresury a nawet jeżeli nie
to i tak można machnąć na niego
ręką)

gniot ma to do siebie że nie trzeba
szukać tematu i wysilać się na poetyckość
można blablać spokojnie w słusznej wierze
że właściwie go ocenią

a nawet
postawią wreszcie te ukrywane dotąd minusy
i zabraknie ich na dobry wiersz
nazajutrz

[Nilmo]

Ciekawie .

Tylko z tym się nie zgodzę:

"gniot ma to do siebie że nie trzeba
szukać tematu i wysilać się na poetyckość"

Wiesz że wszystkie gnioty powstają w wyniku czegoś przeciwnego? Tematu to może szukać sobie reporter. Poetę temat znajduje. A w wyniku wysilania się, to można tylko dostać przepukliny, albo
się zes....A to mało poetyckie .
To co opisałaś to raczej sposób na dobry wiersz.

[Miladora]

Poetę temat znajduje

Ale gniot też znajduje swojego twórcę.
No i jest gniotem chociażby przez to, że to wiersz o wierszu, a takie utwory są be.
Be jest również dusza i do diabła i trochę powtórzeń "ręce".
Ale jaka to ulga blablać sobie, co ślina na język przyniesie i na nic się nie wysilać.

To co opisałaś to raczej sposób na dobry wiersz.

Hmm...
Aż mnie korci, żeby spróbować.
Ale co będzie, gdy według tej recepty powstanie jeszcze gorszy gniot?

należy pisać tylko dobre wiersze
żeby uwolnić się od prozaiczności
w sposób równie wzniosły
jak pójście do nieba

Brrr... koszmarek.

No to, Nilmo, teraz Twoja kolej.