Gniot (z inspiracji wierszem niereformowalnym Miladory)

[Dante]

Czasami muszę wypuścić gniota.
Czemu ? -pytanie jawi się mądre,
bo spłodzić gniota - ciężka robota,
zaś wiersz „od ręki” -pisuję dobrze.

Więc skąd te gnioty? - znów to pytanie,
cóż - mniemam - pewnie nawyk nabyty,
a może takie już wychowanie,
że ze mnie człowiek jest pracowity.

Taka natura ( jeden na stu),
że łaknę pracy jak kania dżdżu

[Miladora]

Passus, że pragniesz pracy jak kania,
brzmi jak z brewiarza dla grafomana.

Ach, jakże pragnę pisywać wiersze,
stać się najlepszym w powiecie wieszczem,
radość przynosić w dusze człowiecze
i z tego względu tak wierszoklecę.

Z pióra spływają wszystkie tęsknoty,
chociaż za oknem miauczą już koty,
a sąsiad wczoraj padł na kolana,
zapłakał: Przestań, pani kochana.

Dante - masz za mało błędów, żeby to był prawdziwy gniot, ale już mu blisko do niego.
A "nawyk nabyty" to swoista perełka.

Zdrowie domorosłych gniotologów