Rozpustny duch bałkańskiego jeźdźca

[misza]

Ruszaj Duszan! Wir cię porwie!
Wierzch okulbacz karej klaczy!
Słońce we krwi rzygnie ogniem,
orkan orząc orkisz zagrzmi,
do dnia pogna nad Adriatyk,
kpiąc z kpów kopy i ich fatwy.

Zatrzepoczą skrzydła płaszcza,
żwir wykrzesze iskry z podków.
Wytrzeszczona paszcza w chaszczach
zwierza z drzewa trwożnie wrzaśnie.
Widmo Serba prując prosto,
w chruście chaszczy chrzęści właśnie.

Błoną bielma blednie oko,
z trudem rudą Trudę tropiąc.
Hultaj duch pohula potąd,
aż ktoś zdejmie urok z mary
lub pokropi kroplą pop ją
bimbru albo rumem starym.

Amor namiar ma na marę,
stadem samic omam mami.
Pętla klątwy raczy czarem,
gdy Duszana dusza dysząc,
chmury z góry zgarnia grani:
kres karesów – krypty ciszą.

Lecz po śmierci Serb się wierci,
półprzytomny prze przez przestrzeń,
chce ćwok seksu chociaż ćwierci.
Choć na marach, nie w alkowie
leży, bo jest padłym leszczem,
gdy go spotkasz - sam mu powiedz.

[em_]

Trochę się trzeba było nad tym napracować.
Wyszło nieźle,
pozdrawiam

[misza]

Trochę
Ale to była czysta przyjemność.
Z pozdrowieniami

[skaranie boskie]

gdy go spotkasz - sam mu powiedz.

Nie omieszkam, Miszo.
Zwłaszcza, że jest o czym mówić.
Świetny wiersz.

[misza]

Oj, byłoby o czym gadać Fioletowa Małpo. Byłoby