Liryka wodnika

[misza]

Na szczerbatych kłach płotu porośniętych pleśnią
wieszały się godziny utaplane w błocie.
Wodnik wylazł ze stawu i żałośnie westchnął.
A dlaczego markotny, nietrudno jest dociec.,

Parę kropel spłynęło spod błoniastych powiek,
z kaftana strącił żabę i rzęsę zieloną,
bo rzęsa ani żaba przecież nie odpowie
dlaczego w samotności przychodzi mu tonąć..

W okolicy posucha, chociaż pełno bagien
lecz próżno szukać dobrze podmokłych topielic.
Od dawna nie wypłynął tutaj babsztyl żaden,
nawet wiedźmę z moczarów dawno diabli wzięli.

Wciąż czeka na okazję , choć nadzieja słaba.
Nadstawia śliskie uszy i wytęża oczy:
może wreszcie się trafi odpowiednia baba,
którą można by wyżąć albo tęgo zmoczyć.

Nie chodź sama na deszczu, panno z mokrą głową,
bo pogrąży cię w bagnie podejrzany amant
i zostaniesz na zawsze panią Wodnikową.
Z żabą, rzęsą zieloną – na wieki zalana.

[skaranie boskie]

Dobre!
Zwłaszcza końcówka. Na wieki zalana.
Tylko pannie pozazdrościć...

[misza]

Niejedna by tak chciała, ale pan Wodnik tylko jeden

[eka]

Dobrze podmokła topielica... no nie

Jak zwykle - super wiersz.

[misza]

Dobrze podmokłe są bardziej uległe

[jacek placek]

Ależ się tutaj radośnie porobiło pod naszą nieobecność! Widzę, że się tu już nie tylko żaby, ale i płoty zalewają. Sodomia i Gomoria, jakby powiedział Placek. Niestety, dziś nie powie. Zachorzał biedaczek na gardło. Za mało nawilżał i teraz ma suchoty. Ale w twoim wierszu o suchotach nic nie ma, misza. To dobrze jest i tak trzymaj.

[misza]

Jacku Placku!

Suchoty trzeba systematycznie i starannie zalewać.
Zresztą, żaden wodnik nie lubi niczego suchego