Biesiadna strofa saficka

[misza]

Nadobne Panie! Zacni Waszmościowe!
Sarmackie dusze, chociaż bez kontusza.
Czas już najwyższy, tyle tylko powiem:
do stołu ruszać.

Polejmy szczerze, bo wieczór już bliski
i noc przed nami. Miły nektar leci
do dużych szklanic, albowiem kieliszki
dobre dla dzieci.

Przy trunku zniknie niechęć i uraza,
chociaż zaszkodzić może wódka czysta;
lecz przecież Cygan powiesić się kazał
dla towarzystwa.

Kto jest osłabły, wszak znacie te rzeczy;
gdyby mamrotał albo i się słaniał,
tego z niemocy toastem wyleczy
dobra kompania.

Świat z każdą chwilą bardziej kolorowy.
Sąsiad już śpiewa, inny mówi wierszem.
A oko błądzi, bowiem białogłowy
coraz piękniejsze.

Kac nam nie straszny; zresztą, przyjdzie jutro.
Zatem siadajcie, bo każdy się nada.
Ucieszmy serca, na pohybel smutkom!
Vivat biesiada!

[skaranie boskie]

O tak!
Viwat biesiada!
Tu trafiłeś w małpi czuły punkt.
Taką strofką, biesiadną i saficką, jakbyś miód mocny, dobry a prastary na skołatane upałem serce polewał.
Oczywiście do dużych szklanic, bo kieliszki...
dobre dla dzieci!

[lczerwosz]

Nadaje się do wygłoszenia w Przeniewierowie, tam by na pewno docenili tę radosną twórczość, choć miałęś wątpliwości, czy by Cię tam wpuszczono.

[misza]

Vivat! Vivat biesiada!
Zapraszam Was wszystkich.
Wszak, onegdaj siedzieliśmy już przy jednym stole