Żenia na dwudziestego pierwszego marca

[misza]

Kwiecień wściekle pączkował i krzewy rozkrzewiał,
pies sąsiadów zostawiał wszędzie kłębki sierści,
gdy Jewgienij się budził i głęboko ziewał,
kiedy nad czujnym uchem banknot zaszeleścił.

Znał ten dźwięk, jakże rzadki w ostatnim kwartale:
suchy lecz zwiastujący ostre polewanie.
Spojrzał i ujrzał Lolę. Nie zdziwił go wcale,
znany widok, a tylko dziwaczny strój na niej.

Cała była w firankach i kwiatkach z bibuły,
na głowę nałożyła kapelusz z ogrodem.
Widać, że wszystkie baby wiosnę już poczuły
i ciągle biedne myślą, iż są wiecznie młode.

Wstawaj Żenia! Cholero! – rzekła poetessa.
Najwyższy czas się ruszyć i słonko powitać!
Musisz się, stary dziadzie, od łoża odessać,
bo czeka nowe życie oraz okowita.

Poczłapał więc do kuchni, a tam towarzystwo:
Erato mocno wcięta i urżnięty Pegaz,
wypili o poranku, do kropelki – wszystko.
Trzeba było za nowym paliwem pobiegać.

Uwinął się jak trzeba, wydał co do joty
na tanie eliksiry i mocarne ciecze,
uszczknięte z renty Loli, świeżutkie sto złotych,
bo utopić Marzannę, najwyższy czas, przecież.

Pegaz biegał w ogródku, Lola do łazienki,
Erato podfruwała cicho pod sufitem,
a Jewgienij sonety smarował od ręki,
bo poczuł we krwi ogień siły niespożytej.

Czysty duch się unosił, kiedy zanurzeni
w czar zbożowej gorzały, w słonecznych promieniach,
nie myśleli o zimnie, ani o jesieni,
bowiem kiedy jest dobrze, nie warto nic zmieniać.

[eka]

Kwiecień wściekle pączkował i krzewy rozkrzewiał,

- ile tu energii!!!


Miszka, super wiersz na powitanie wiosny przyniosłeś.
Wszystko cudne w oczach ciepłej ironii i pogodnej filozofii peela.

A ten kawałek zwala z nóg:

Spojrzał i ujrzał Lolę. Nie zdziwił go wcale,
znany widok, a tylko dziwaczny strój na niej.

Cała była w firankach i kwiatkach z bibuły,
na głowę nałożyła kapelusz z ogrodem.
Widać, że wszystkie baby wiosnę już poczuły
i ciągle biedne myślą, iż są wiecznie młode.

A za to:

Pegaz biegał w ogródku, Lola do łazienki,
Erato podfruwała cicho pod sufitem,
a Jewgienij sonety smarował od ręki,
bo poczuł we krwi ogień siły niespożytej.

Czysty duch się unosił, kiedy zanurzeni
w czar zbożowej gorzały, w słonecznych promieniach,
nie myśleli o zimnie, ani o jesieni,
bowiem kiedy jest dobrze, nie warto nic zmieniać.

Nike za mało!

[misza]

Nie chcę żadnej Nike.
Wystarczy seteczka porządnego bimbru

[eka]

Podeślę gąsiorek.
Za tyle lirycznego humoru i tak za mało.

[misza]

Ale sam pił nie będę!

[coobus]

Brakowało mi już trochę Jewgienija. Powrócił z początkiem wiosny, niczym radość życia. Świetny wiersz. A więc za tę radość życia, Misza, za Twoje wiersze

[misza]

I Twoje zdrowie, Coobus!!!
Za wieczną wiosnę!

[tabakiera]

Urocze i jakże prawdziwe.
Szczególnie trzecia strofa.

[misza]

Najważniesze, żeby w sercu ciągle kwitła wiosna

[skaranie boskie]

Jewgienij znowu wśród nas.
Jakże miło powitać, zwłaszcza w tak wiosennym nastroju.
Wiersz zaje...fajny, jak zawsze u Piurnonsensowicza, muszę jednak napisać, że puenta mi się skojarzyła z polityką, choć absolutnie tego nie chciałem.
Za wiosnę, za Żenię, Lolę i całe towarzystwo.
A przede wszystkim za Autora!