Diabliczka Wodniczka

[misza]

Gdzie staw o świcie mgli się blado,
a kruki krzyczą ordynarnie
i brzegu wzrokiem nie ogarniesz,
możesz się spotkać ze Szkaradą.

Wszystko umyka od tej pani:
komary, mendy, nawet żmija,
kiedy od rana cięgiem spija
spirytus rektyfikowany.

Czasami koniak. A zagryzka
to cudzoziemskie sery zgniłe.
Już lepiej mieć francuską kiłę,
niźli je wąchać z bardzo bliska.

A ona delektuje obraz
w zwierciadle wody, swego lica.
I całą resztą się zachwyca,
bowiem bestyja jest nadobna.

Gdzie toń wśród szeleszczących leszczyn,
ścieli się mgły upiorny dywan
i gdzie wyrasta sosna krzywa,
rozbrzmiewa kruków krzyk złowieszczy.

Kraczą koszmarną karmaniolę
dla dusz wyschniętych od miłości.
Przeto roztropniej będzie pościć,
więc tę diablicę, bratku, olej.