Nie noszą cementu

[Paweł D.]

Nie noszą cementu i szary ich strój,
jak szare wlewają się chmury,
do szarych wagonów, z wagonów do biur,
do góry! do góry! do góry!

I drzwiami szklanymi, do windy, na szczyt,
na ostatnie piętro w biurowcu,
przez szyby do serc im przegryza się świt,
serca pną się jak słupki wzrostu!

Do nieba, przez chmury, do słońca i wprost
gdzie uśmiech trwa Boga jowialny,
sam Bóg im pozwoli uszczypnąć się w nos,
im- po selekcji maturalnej!

Potem łagodnie pozwoli na ziemię
osunąć się brody kaskadą,
z ekranów szare wynurzy się plemię,
i padną, i znowu powstaną!

Koniec tygodnia zapętlą z początkiem,
że aż cały świat będzie pływać!
Świtem zawistne zawstydzi się słońce-
- tak blaskiem do oczu nie rzyga!!!

[Halmar]

Takie to frustrujące. I takie to przejmujące. Taki w tym zamęt hipnotyzujących barw. Tyle rzeczy do skosztowania naraz. Aż nie wystarcza zmysłów. Kiedy za dużo, a kiedy mało? Kiedy tak właśnie, a kiedy nie? Odpowiedzi nie ma. Jest tylko opowieść ciągle się skrzącą, zawsze wpadająca w ucho. Aż zda się – czy zna się? – przyznać muszę – o to proszę – panoszę, ponoszę – tak tylko jak zawsze pierdolę. Jeszcze ten wieczny opór, ta barykada, przeszkody, te językowe granice. Powłoka i wygląd. Ambicje, marzenia, ciągła zależność od świata. Przeklęta nicość.

[Paweł D.]

Dziękuję za czytanie.

[Leon Gutner]

Noszenie cementu to ciężka praca to już faktycznie lepiej rzygać

Z uszanowaniem L.G.

[witka]

https://www.youtube.com/watch?v=4Y3Oqzz8sx8

W oparciu o powyższy link takich tekstów nie powinno się popełniać po wyrośnięciu z gimnazjum.

[Paweł D.]

Dziękuję wszystkim.
Pani/Panie Witka, a ja mam zupełnie odmienne zdanie w tej kwestii. Pozdrawiam.