Oda do Komuny

[Paweł D.]

Komuno! Nic cię nie zmoże!
Ile w tobie tętni życia,
ty masz zdrowie jak zomowiec,
tyś wieczny chłopiec do bicia.

Znowu świtem ktoś grudniowym
widział cię przy koksowniku-
to z zapałem młodzieżowym
stało koło historyków.

Ciebie wielbią szare płotki
co nie miały w sobie zucha
by się schylać po ulotki
i wolnego radia słuchać,

lub na pociąg do historii
kto się spóźnił tego skutkiem,
że za późno się urodził,
albo nogi miał za krótkie.

Niechaj mury twe nie runą,
niech się szczerzą zęby krat,
żeby krzyczeć „Precz z komuną!”
mogli ludzie za sto lat,

bo im nijak żyć bez ciebie:
tyś jest ich największa trwoga,
że obudzą się bez siebie
gdy obudzą się bez wroga…

[lczerwosz]

nie marw się, komuna wiecznie żywa, jak Lenin. Potem dzieci i wnuki. Nostalgia za arystokracją do dziś aktualna, z nostalgią za komuną, tak samo.

[Paweł D.]

Pewnikiem tak będzie.

[EdwardSkwarcan]

Wyklęty powstań.............
Z przyjemnością Ed.

[Paweł D.]

Dzięki.

[Leon Gutner]

Idę słuchać radia - ale czy wolnego to nawet dzisiaj mam wątpliwości

Ukłony L.G.

[Paweł D.]

Zatem przyjemnej audycji. Ukłony