nius zza rafy

[Pinokio]

wiosną coś nachodzi rekina
że szuka w toni ryboromansu
wygina prężne esowato ciało
coś jak "wirowa energia"

a długoszparka taka olbrzymia
wygrzewa nagi ogon na słońcu
filtruję dla niej dwie tony wody
i zębem błyskam w błękicie

całuję spodzik cały jaskrawy
łaskoczę blaszkę skrzelową
pęcherzem pławnym wypływam
i zbieram zielony plankton

bębnię o rafę płetwą przednią
a ona nawet na mnie nie spojrzy
gdy zbliżam się czule do ikry
wyzywa mnie od żarłaczy

[skaranie boskie]

Zastosowałeś dziwną konwencję.
Pierwsza część wiersza opisowa, narracja prowadzona w trzeciej osobie, ni stąd, ni zowąd przechodzi w wyznania peela. To niedobry zabieg. Oczywiście można dokonać takiego przejścia, trzeba jednak właściwie do tego doprowadzić.

Forma mogła by oscylować bliżej białego wiersza, gdybyś zadbał o rytm.
Twoje wersy są jednak zbyt zróżnicowane. Jeśli miałbym się pokusić o ocenę wiersza to powiem, że mi się nie podoba się.