jak poeta wdrapywał się na dół po schodach

[skaranie boskie]

Jak poeta wdrapywał się na dół po schodach


Nos zatopiony w asfalcie,
kolana zdarte po pięty –
wraca poeta po raucie.
Pieszo, bo wieczór zbyt piękny.

W domu go proza napotka
z wałkami w szarej pościeli.
Gdzie poszła urocza trzpiotka,
z rudym warkoczem anielic?

Wieczór w zielonej scenerii,
trelem słowika upaja -
poeta swym krokiem chwiejnym
się z krawężnikiem oswaja.

Jeszcze tym kluczem do dziurki
i klamka w dłoni, jak berło -
potem hołubce, mazurki
na schodach nogi się przędą.

Może by windą pojechał,
szybciej i bliżej do celu,
lecz aviomarin gdzieś przepadł –
schody gościły już wielu…

Tymczasem świta za ścianą,
słońce przystraja świat w piękno -
poeta z głową rozgrzaną
na ósme wdrapał się piętro.




Arona (IT)
31 marzec 2012




skaranie boskie

[Miladora]

na ósme wdrapał się piętro.

a na tym piętrze balanga
każdemu z głowy się kurzy
i chociaż gwiazda poranna
wszyscy chcą pić jeszcze dłużej

więc klina klinem się znosi
pęka kolejna butelka
zrobił się mały pornosik
i smutek co ciągle w szelkach




masz buziaka za wierszyk, Skaraniek.
Jak zobaczyłam tytuł, to z góry wiedziałam, że będzie przehecnie.

[skaranie boskie]

Tak, to kolejna butelka...
Jakby o głowę rozbita.
Kac nosi spodnie na szelkach
i kamienica przepita.

Zimno się wdziera przez dupę,
która jak księżyc lśni goła;
głowa gorąca ma tupet -
o wódkę nową wciąż woła.

Winda nieczynna od rana -
to dezynfekcja, czy coś tam.
Zostawił ktoś kormorana
na lampie, co dumnie brzmi osram!

Sąsiad z orłami na schodach
toczy nierówną batalię,
czy pawia w łazience dodać
do wyliczanki tej marnej?

[Miladora]

paw pióra rozłożył dumne
okiem wokoło potoczył
a potem wskoczył na trumnę
zapiał - możecie mi skoczyć

ktoś wreszcie musi usunąć
ten bajzel dżina z butelki
tylko gdzie szukać rozumu
skoro już dawno zwiał w szelki

[skaranie boskie]

Na bruku Dżin potłukł lampę,
dom się zawalił mu w gruzy.
Musi iść teraz w zaparte -
imię mu świat Ginem burzy.

A spróbuj no, mój adwersarzu -
gdy kac ledwo wisi na gumkach -
coś między wersem skojarzyć
i nie wyjść, jak zwykle, na głupka...

[Nalka31]

kto wie gdzie szukać rozumu
i poszła włóczyć się wena
uciekła z dala od tłumu
co zrobić teraz jej nie ma

a tu za pasem już święta
i księżyc blado coś świeci
bo dojść do ósmego piętra
jakoś nie mogą poeci

[skaranie boskie]

Wena, nie mogą, powiadasz?
Skąd takie czarne masz wizje?
Mogą, choć z trudem, bo z rana
kac ich zatrzymał na przyzbie.

[Miladora]

a kac jak wiadomo chce klina
i próżno na życie psioczyć
trzeba to kurde wytrzymać
po nową butelkę skoczyć

i w szelki w szelki kochani
w gardło lać trunek złocisty
zanim delirka nad ranem
przyjedzie wozem ognistym

poeci całkiem wymiękną
wiersze im pójdą się jebać
faktycznie nastanie piekło

i gdzie tu iść za potrzebą

[skaranie boskie]

Klin klina klinem o klinie,
szelki szelkami o szelki,
tylko skąd wziąć taką linę,
na której zwisną peelki?

Jak się upijesz wzorowo
i ranek kacem zabłyśnie,
to wspomnisz i to, i owo -
butelki zawsze kapryśne!

[Miladora]

poeci grają w butelki
kac w metaforze się mieści
wciąż sypią słowne perełki
dopóki pijani jeszcze

na szyi im wiszą dziwki
przypięte jak ssak do cycka
wódka im rodzi pomysły
a kac im wszystkim wymyśla

i wciąż wszystkiego za mało
życia gorzoły i wierszy
oj spsiało się chyba spsiało
trzeba się znowu napieprzyć