Sen wójtowy

[jacek placek]

jedzie wójt na deskorolce
w górze świeci żółte słońce
w dole trawka się zieleni
wśród rozległych światłocieni

mija wójt uprawne pola
gdzie orana błyszczy rola
gdzie krajobraz dobrze znany
złocą się pszeniczne łany

na łańcuchu pies kudłaty
czujnie strzeże wiejskiej chaty
a w oborze mleczne krowy
dają udój południowy

owce beczą koty miauczą
dzieci po obejściu tańczą
w sadzie bielą kwitną wiśnie
chyba zaraz czar ten pryśnie

jedzie wójt na deskorolce
poprzez jeżyn gęste kolce
jak meandry jego władzy
co na złość je ktoś zasadził

teraz wójt ma ciężką dolę
musi schować się w stodole
bo wyborcy za nim gonią
ci co żywią i co bronią

kosy na sztorc osadzone
ten i ów wytaszczył bronę
mają widły i lemiesze
chyba to nie ku pociesze

pędzi wójt jak na wyścigach
wnet z wysiłku się porzyga
chyba by obrzygał ludzi
gdyby się był nie obudził

[Sede Vacante]

Coraz lepiej, coraz lepiej. Jak dla nie bardziej płynnie, lekko się czyta.

[skaranie boskie]

Coraz lepiej, coraz lepiej. Jak dla nie bardziej płynnie, lekko się czyta.

A ja powiem więcej.
Wspaniała satyra!
Jestem pod wrażeniem Jacku Placku.
Pozwól, że pokuszę się o dokładną analizę wiersza.

jedzie wójt na deskorolce

Już od początku widać, że piszesz wprost do czytelnika, nie bawiąc się w żadne łamigłówki.
Pierwszy wers daje nam pojęcie o bohaterze utworu. To na pewno młody adept polityki niższego – gminnego – szczebla. Młody, bo nie wyobrażam sobie emeryta na deskorolce. Dodatkowo przesyłasz sygnał, że wójt może być płci dowolnej (nasz język nie wypracował podziału gramatycznego na wójta i wójtę, choć zauważam, szczególnie w środowiskach wiejskich, rodzący się podział na sołtysa i sołtyskę), co kojarzy się z nowoczesnością i równouprawnieniem.

Idąc dalej, konsekwentnie realizujesz prostotę przekazu.

w górze świeci żółte słońce

Akcja twojego wiersza jest doskonale umiejscowiona w czasie. „Żółte słońce”, to na pewno nie słońce poranka, ani wieczoru. Twój bohater – młody wójt – śmiga swoim nowoczesnym wehikułem późnym popołudniem, o czym dodatkowo zaświadczają długie cienie opisane jako „rozległe światłocienie”. Pięknie!
Dzięki twojej żmudnej pracy, Autorze, z całą pewnością wiemy, którędy on tak pomyka.

mija wójt uprawne pola
gdzie orana błyszczy rola
gdzie krajobraz dobrze znany
złocą się pszeniczne łany

oraz

na łańcuchu pies kudłaty
czujnie strzeże wiejskiej chaty
a w oborze mleczne krowy
dają udój południowy

owce beczą koty miauczą
dzieci po obejściu tańczą
w sadzie bielą kwitną wiśnie

Co prawda owe kwitnące wiśnie, na pierwszy rzut oka kłócą się z dojrzewającymi (złocącymi się) łanami pszenicy, ale od czegóż licentia poetica? Przez poszerzenie przedziału czasowego wiersz zyskuje na uniwersalności, podobnie jak przez wcześniejsze niedookreślenie płci bohatera.

Po klasycznym wstępie, po zapoznaniu czytelnika z sielskim obrazkiem – zapewne efektem wieloletniego, żmudnego wysiłku wójta – nagle zmieniasz realia. Twój bohater natrafia na przeszkody, zda się, nie do pokonania.

jedzie wójt na deskorolce
poprzez jeżyn gęste kolce
jak meandry jego władzy
co na złość je ktoś zasadził

I dalej

teraz wójt ma ciężką dolę
musi schować się w stodole
bo wyborcy za nim gonią

A cóż to banda, cóż za zbóje? Kto jest tak podły, żeby wójtowi grozić ciężkimi okaleczeniami? Czyżby jacyś drogowi rabusie?
Nie! Tu wspaniałym odniesieniem do Rezurekcji Kościuszkowskiej, ukazujesz owo chamskie plemię, rzekłbym „zbrodniami zatrute”, które miast czynić swą agrarną powinność, dybie na nietykalność cielesną swojego przedstawiciela.

ci co żywią i co bronią

Czy aby na pewno bronią?

kosy na sztorc osadzone
ten i ów wytaszczył bronę
mają widły i lemiesze

Tak, dawniej kosy na sztorc nobilitowały różnych Bartoszów Głowackich, dziś hańba, hańba, hańba! Na pohybel takiemu niewdzięcznemu chłopstwu!


Ostatnia zwrotka, choć napisana równie dosadnie jak całość,

pędzi wójt jak na wyścigach
wnet z wysiłku się porzyga
chyba by obrzygał ludzi
gdyby się był nie obudził

trochę mi przypomina piosenkę Wojtka Młynarskiego o pannie Krysi z turnusu trzeciego…

(…) i skręciłoby do końca biednych ludzi,
gdyby wreszcie się basista nie obudził…

[semiramida]

I tu cię mam, Jacku! :))) Wspaniały pastisz! :))) Brawo za ogromne poczucie humoru:))) Zostawiam "połowę pocałunku":))) semi.

[Gloinnen]

Pisać każdy może...

[jacek placek]

Sede, Skaranie, Semi - dziękuję.
Gloinnen - jesteś w zdecydowanej mniejszości. Ale też dziękuję.
Skaranie, tobie specjalne podziękowania. Że też ci się chciało.

[iskierka]

mnie ten wiersz satyrę przypomina
nie wiem dlaczego, ale tak jest
świetny wiersz, poproszę o jeszcze!

[skaranie boskie]

mnie ten wiersz satyrę przypomina
nie wiem dlaczego, ale tak jest

Iskierko, to jest satyra.
Zauważ, że zamieszczony w dziale "Radosna twórczość", który przeróżnym zabawnym formom poświęcony właśnie.

[iskierka]

mnie ten wiersz satyrę przypomina
nie wiem dlaczego, ale tak jest

Iskierko, to jest satyra.
Zauważ, że zamieszczony w dziale "Radosna twórczość", który przeróżnym zabawnym formom poświęcony właśnie.

czyli się nie myliłam