Koniec jest początkiem, Uroburos, czyli niekończący się wiersz

[Koleś]

pannę o wielu obliczach
i kurwę o jednej twarzy
niby tak wiele dzieli
a tak im blisko do siebie
obie malują obrazy
na męskich hormonów Niebie

[Maciek.J]

obie malują obrazy
na męskich hormonów Niebie
a potem kopiują w swojej histerii
jakże daleko uciekły od Syberii
napiszę więcej po pogrzebie

[eka]

Napiszę więcej po pogrzebie, bo w niebie i na pewno w piekle,
tematów nie zabraknie dla wiecznego pióra.
Tylko czy pozwolą grzesznikom czytać me komedie,
lub szczęśliwym wybrańcom - okrutne tragedie?

[Maciek.J]

Tylko czy pozwolą grzesznikom czytać me komedie,
lub szczęśliwym wybrańcom - okrutne tragedie?

Życiem dawnym ja nikogo nie popieszczę
bo mnie nie przytuliło na ziemi padole
w moim niebie burze i padały deszcze
sam nie wiem
czy w niebie być teraz wolę ?

[Henryk VIII]

sam nie wiem, czy w niebie być teraz wolę -
nie wiadomo czy mają pióra dla pisarzy...?
ponoć w piekle jest wódka i kobiety tęższe,
wiersze same się piszą, kotlet sam się smaży...

[alchemik]

Wiersze same się piszą, kotlet sam się smaży.
Tylko że, do cholery, jest z ludzkiego schabu.
Wódki z siarkowodorem niektórzy nie trawią.
Może więc nie umierać, z życiem się podrażnić.

Może lepiej napawać swoją wyobraźnię
foczkami, gdzie pospołu diablice i anioły
smażą na złotej plaży, w słonecznym grajdole
ciała na pokuszenie, by poetów drażnić.

[alchemik]

Bardzo proszę o kontynuację.

Twój wers początkowy to

Ciała na pokuszenie, by poetów drażnić.

[Henryk VIII]

ciała na pokuszenie, by poetów drażnić,
złote zęby swe szczerzą, depilują nogi.
pokuszenie!: alkohol, foxtrot i złe wiersze:
ślini się Mefistofil w światła złotej łaźni...

[alchemik]

ślini się mefistofil w światła złotej łaźni
zapuszcza żurawia a tu nagie panny
wzywa mnie więc na pomoc ja faustem
nie jestem jeno na wyobraźni przygrywam
demonom tłumaczę więc mrocznemu to piersi
to łono a tak się korzysta aby nie roztrwonić

[pallas]

To łono, a tak się korzysta aby nie roztrwonić
całego czasu na drobne ze skarbonki śmierci,
która rodzi się i umiera w czarnej przestrzeni
między myślą, a wersetami spróchniałych papirusów.