NIEKOŃCZĄCA SIĘ OPOWIEŚĆ

[eka]

Telepata? Marian był zaniepokojony pytaniem Gerwazego. Nie, nie mógł przecież znać prawdy, ale na wszelki wypadek, wpatrując mu się w oczy, warknął:
- Przed kiciowymi zakusami, Stary. Każdy pies jest przyjacielem człowieka, koty... wiadomo, traktują was jak służących.

[skaranie boskie]

- Święte słowa, Marian. Jak służących...
Chciał jeszcze coś dopowiedzieć, kiedy nagle, zupełnie blisko rozległ się huk wystrzału. Gerwazy padł na ziemię z wytrzeszczonymi zdziwieniem oczami. Dokładnie pomiędzy nimi pojawił się w jego głowie czerwony otwór, około centymetrowej średnicy, z którego wolną strużką sączyła się krew, rozlewając się w coraz to rosnącą kałużę. Był martwy.

[eka]

Tylko Szarik ocalał z pogromu. Drżały w nim wszystkie mięśnie, kiedy szczelnie przywierał do zimnej podłogi piwnicy.
- I co teraz?

[skaranie boskie]

- Jak to, co teraz? - powtórzył pytanie jakiś nieznajomy facet, trzymający w dłoniach kałacha wycelowanego wprost w głowę Szarika.

[pallas]

Szarik siedział nieruchomo. Marian, wyczuł w powietrzu zapach mu znajomy.
Węch jego rozpoznawał w powietrzu zapach gruszy wymieszany z chlorem.
-Hej Protazy, a ty skąd tu się wziąłeś? - powiedział nagle Szarik.

[eka]

- Z Soplicowa, Adaśko mnie wypchnął, chce by jego księgi trafiły pod kolejne strzechy.
No i muszę pomścić Gerwazeńka. Ty też jesteś Ufoludkiem?
- Obserwuj uważnie każdego kota, panie Woźny. Psy nie mają z tym nic wspólnego.
Emeryt Protazy odłożył wysłużonego kałacha na podłogę.
- Jak można pomóc, Szarik?

[pallas]

- Przydał by się rudy 102. - powiedział Marian.
- Niestety rudy na złomie. - na to ze smutkiem emeryt.
- No to klops.
- Hansa też niema. Ufoludki go... No wiesz.
- O kim mówisz?

[skaranie boskie]

- No ten, J23. Był taki agent, co razem z czterema pancernymi wygrał drugą światową.
- Pancernych pamiętam - wtrącuł z zadumą Szarik, - ale dziś to oni chyba na emeryturę poszli. A tego Hansa to ni cholery. Najwidoczniej coś mi po Niemcach zostało. Alzheimer...

[pallas]

-Tobie przynajmniej on, a mnie nawet kulawy pies nie chce. - powiedział Protazy.
Nagle zza winkla zaczął wynurzać jakaś postura.
Szarik staną, a za nim Protazy z bezcennym dziełem Adasia.
Cień, zaczął przybliżać się do nich. Emeryt żałował, że niema swego kałacha w ręku.
- Szarik, co teraz? - powiedział Protazy.
Odpowiedział mu głuchy świst wiatru.

[skaranie boskie]

To nadeszło tsunami znad Wysp Owczych.