Koniec jest początkiem, Uroburos, czyli niekończący się wiersz

[pallas]

Czyż można aż tyle, w mrok dążąc, głowę wsadzając w tyłek?
Każdy tak kroczy, nie patrzy, nie słucha.
Ciemność ogarnia nauczkę błędu,
Mydło pomoże podążać ku prawdzie iskry.

[tabakiera]

Mydło pomoże podążać ku prawdzie iskry
lecą z oczu, gdy w tyłku pełno wazeliny
i nie wiesz, czyś jest wielki, czy to zwykłe kpiny,
lecz dostajesz powera, przez chwilę szczęśliwy.

[alchemik]

Lecz dostajesz powera, przez chwilę szczęśliwy,
gdy dopalacza mocarz mocnym popijasz piwem.
Pierdniesz ogniście i głęboko w przestrzeń, zgasną podłogi
i zgasną powietrza. Z pustego czerepu zegarmistrz brelok zrobi.

[pallas]

I zgasną powietrza. Z pustego czerepu zegarmistrz brelok zrobi.
Mistrzem tej sztuki tajemnej. Nikt nie jest lepszy niż
Jego uczeń-czeladnik. Zawsze tak, że mistrz umiera, a rodzi się nowy...
Z chaosu? Z miłości? Znienacka wszystko wyszło. Od tak.

[alchemik]

Z chaosu? Z miłości? Znienacka, wszystko wyszło. Ot tak.
Ponura entropia rozbija porządek styliskiem swej kosy.
Rozsyła gwiazdy ku przesunięciu w czerwieni. I tej jesieni, znów mi brak...
A więc pomyślę o twojej sukience, czas zapętlę aby zakwitła wiosną.

[tabakiera]

A więc pomyślę o twojej sukience, czas zapętlę aby zakwitła wiosną.
To wcale nie jest trudne, kiedy zboża złociste
splotły się w jasnych włosach, karmią spragnione ręce,
i nie zważając na mrozy, we własnym ogniu płoną.

[alchemik]

I nie zważając na mrozy, we własnym ogniu płoną,
oczyszczając swe dusze ze zbędnych im zwątpień,
które popiołem użyźnią świeżą glebę wiosną, aby zakwitły
nadzieją i pąkiem nieśmiałych pierwiosnków, wierszem poświęconym Tobie.

[tabakiera]

nadzieją i pąkiem nieśmiałych pierwiosnków, wierszem poświęconym Tobie
zabłyśniesz niczym gwiazda, choć tak niewiele zrobisz,
gdy pierwiosnki mi skradniesz w czasie hardej jesieni,
wśród liści krwistoczerwonych, wodę w wino zamienisz.

[alchemik]

Wśród liści krwistoczerwonych wodę w wino zmienisz.
Lepkie jak krew, i słodkie bo moja. Nie rozleję, niech pulsuje w żyłach,
w wierszach. Spróbuj z kielicha serca, gorycz opadnie z listopadem.
W pulsie czasu nie bezradni, choć pod prąd, naszą każda chwila.

[tabakiera]

W pulsie czasu nie bezradni, choć pod prąd, naszą każda chwila,
będziemy te cenne chwile na serdeczne palce nawijać,
wszystkie opadłe liście zamienią się w złote sztaby,
niestraszne chmury gradowe, gdy grad dłoniom łaskawy.