Koniec jest początkiem, Uroburos, czyli niekończący się wiersz

[alchemik]

Niestraszne chmury gradowe, gdy grad dłoniom łaskawy
rozbija martwe kamienie, zamienia skały w glebę
pod łąki, polany na błękicie, spoglądające tym niebem
dwojgiem oczu we dwoje. I wiem które moje, bo mrużę z obawy.

[tabakiera]

dwojgiem oczu we dwoje. I wiem które moje, bo mrużę z obawy.
Obawa zabije promień, co się przez taflę przebijał,
tu trzeba tylko wiary, rozum nie jest łaskawy,
bo nie pozwala szaleńcom zapomnieć o śnieżnych zimach.

[alchemik]

Bo nie pozwala szaleńcom zapomnieć o śnieżnych zimach.
Wszak obłędem jest przecież, nosić w sercu odłamki lodowe
skuwające duszę. Ale kiedy za rękę mnie trzymasz, te się kruszą,
a ja wpadam z jednego szaleństwa w drugie. W twoich piersi ogień.

[tabakiera]

a ja wpadam z jednego szaleństwa w drugie. W twoich piersi ogień.
Łoj, ale mnie przytkało! I co teraz odpowiem?
Chyba czas zwinąć skrzydła zbyt porywistej Weny,
to bajka dla dorosłych, zejdźmy z publicznej sceny.

[alchemik]

To bajka dla dorosłych, zejdźmy z publicznej sceny.
Pożegnajmy cnych widzów naszego teatrum, założymy zakladkę
dzisiaj na występy. Zaś z występkiem pomkniemy w prywatne pielesze.
Niech się z tego co mają widzowie ucieszą. A ty na mnie poczekaj, już za tobą spieszę.

[tabakiera]

Niech się z tego co mają widzowie ucieszą. A ty na mnie poczekaj, już za tobą spieszę,
jak bociany i gęsi szybujmy za słońcem.
Tu za wrześniem październik bezczelnie się wlecze,
listopad, grudzień, styczeń - oziębłe miesiące.

[pallas]

listopad, grudzień, styczeń - oziębłe miesiące.
Ej tam, ej tam to takie polskie marudzenie.
Pospać można dużej w pierzynie z chmur.
I wziąć się za swoje ego,ad i super ego.

[alchemik]

I wziąć się za swoje ego, id i superego
nie mogę, kolego, bo tak się rozdęło to pierwsze,
że się przy klawiaturze nie mieszczę.
W dodatku id mi podpowiada jakieś koszmarne wiersze.

[Lucile]

w dodatku id mi podpowiada jakieś koszmarne wiersze
i jeszcze straszniejsze wizje
przedświadomość spycha w cień wyparcia pierwotnego
a wczoraj z awanturą dzwonił do mnie fryzjer
że moja fryzura jawnie drwi z jego ego

[alchemik]

Że moja fryzura jawnie drwi z jego ego,
to całkiem zrozumiałe, bom jak kolano łysy.
I tylko w ciszy, skręca mi się ten włosek wysoko nad brwiami
i faluje z wiatru powiewami. Nie potrafi utapirować fryzjer, lebiega.