NIEKOŃCZĄCA SIĘ OPOWIEŚĆ

[Lucile]

nagle Szarik doznał iluminacji - przecież w poprzednim wcieleniu to ja byłem Twardowskim. Czy komuś o tym mówiłem - przestraszył się i podkulił ogon.

[alchemik]

Kleks tymczasem nabrał objętości i przeobraził się w paskudnego diablika w czerwonym podkoszulku i śliwkowej, dwurzędowej marynarce. Pogrzebał kopytem w wypłowiałym dywanie.
- No to jak będzie? - spytał.
Szarik wcisnął się w kąt. Protazy natomiast wygrzebał z tekturowego tornistra okulary i włożył je na czubek nosa.
- Nie Rzym ale Ddżżemm - wyseplenił, czytając wielki napis na starym plakacie, popularnego niegdyś zespołu, zwieszającym sie ze ściany.
- A to raczej nie jest karczma tylko pokój do wynajęcia dla par na godziny.

[Lucile]

właścicielem pokoju jest Marian - czekamy na niego, tym bardziej, że zbałamucił nam Kundzię i już nikomu nie chce dawać, a przecież - Protazy jeszcze bardziej zsunął okulary (lewy okular był pozbawiony szkła, a prawy zabarwiony na seledynowo) - i rozłożywszy ręce wskazał na pokój - to wszystko dla niej. I po co było tyle starań nawet pomnik zastawiliśmy w lombardzie u Pana Mo-mi...

[alchemik]

Diablik uśmiechnąl się krzywo.
- Ale ja nic do was nie mam. - spojrzał zagadkowo na Szarika.
- A tobie chciałem tylko podziękować, Twardowski. Twoja żoneczka w końcu mnie dopadła. Spędziliśmy razem upojne piekło. No to spadam.
Podniósł lewe kopyto, przykładając je do prawego ucha, wtykając jednocześnie ogon pod lewą pachę.
Zasyczało i w miejscu czorta została jedynie chmura żółtego dymu o wyraźnym zapachu kiszonej kapusty.

[Lucile]

Protazy i tak wiedział swoje.
Twardowska... urodziła córkę. Dobrze pamięta to małe zawiniątko - cuchnące przesikanymi pieluszkami.
Pozbywając się kłopotu - dał je Telimenie. Już wtedy Szarik, porzuciwszy "Rudego 102" plątał się po całym Soplicowie i szczekliwie usiłował wywalczyć sobie miejsce przy stole.
Dobrze, że Podkomorzy go przepędził, bo byłby skandal.
A swoją drogą - dobrze wiedział - skąd ta moda panienka miała takie szatańskie pomysły. .

[alchemik]

To przez Wojskiego, który zbierał muchomory, a potem pędził z nich Soplicówkę.
Pozostałych mamił. Wtykał w karafkę wiecheć trawy i twierdził, że to Żubrówka.
Szatański trunek, stąd szatańskie pomysły.
A pochodzenie też robi swoje.

[pallas]

Tym czasem w odległym zakątku na ziemi. Tam, gdzie nikt jeszcze nie dotarł.
Mieszkali ludzie o rdzawym kolorze. Kolegami ich, bodaj byli jacyś aborygeni.
Kraj ten leży między Australią a Amerykami. Jak dotarłem do cudnych tubylaków.
Chcieli mnie pożreć. Ukryłem się w jaskini. Tam czekała mnie niespodzianka.
Szedłem powoli, gdy nagle...

[alchemik]

Gdy nagle palnąlem się o coś w czoło.
W ciemności groty nie zauważyłem sporego stalaktytu.
W pewnym momencie zakotłowało się. Usłyszałem narastający szelest ni to skrzydeł, ni to starych gazet.
Pojawiły się latające cienie. W świetle mojej ostatniej racy spostrzegłem zębate stworzenia o błoniastych skrzydłach.
- Kurwa! Nietoperze wampiry - zakląłem.

[pallas]

- Ty, co tak krzyczysz. - powiedziało nietoperz.
Stałem cały zamurowany. Był tylko jeden. Troi mi się w oczach już od tych dopalaczy.
- Ja, ja, ja.
- Śmiało mów, przecież cię nie zjem.
- Uch. Uciekałem.- powiedziałem.
- Tak? Ale ja się pytałem o coś innego.
- Przestraszyłem się. Chyba każdy normalny się przestraszy.
- A no, tak. Przepraszam to mój strój roboczy.- odpowiedział.
- Choć ze mną bo ci ludożercy jeszcze przyjdą.
Zgodziłem się bez wahania. Szliśmy tak długo rozmawiając.
Dowiedziałem się, że ma na imię Zgred. Wiem też, że jest terrorystą.

[skaranie boskie]

Zgred podał Mahometowi eleganckie pudełeczko ze złoconą etykietą.
- Rozrzuć je po Polsce! - rozkazał. - Dość już spektakularnych, samobójczych zamachów. Niech niewierni giną w nieświadomości, myśląc, że rosną w siłę.
Mahomet spojrzał na pozłacaną etykietę.
- Mo-carz... - wysylabizował z trudem łacińskie litery.