NIEKOŃCZĄCA SIĘ OPOWIEŚĆ

[skaranie boskie]

Pewnie dukaliby dalej, gdyby nieudolnego sylabizowania nie przerwało nagłe szczeknięcie Szarika. Ten, po wydaniu z siebie nerwowego odgłosu, uchwycił książkę w zęby i w kilka sekund rozszarpał na kawałki, tak, że nadawałaby się wyłącznie na makulaturę, gdyby w okolicy znajdował się jakikolwiek skup tejże.
Niestety, skupu nie było. Szarik więc bez przeszkód nadal mógł się wyżywać na poszarpanych kartkach, bezładnie zwisających spomiędzy mocno nadwerężonych okładek. Nikt, nawet - nomem omen - pies z kulawą nogą, nie stanął w obronie kociej świętości.

[Lucile]

Pani Czerwonego Jeziora Piasków uśmiechnęła się tajemniczo, a jej szmaragdowe, w migdał wykrojone oczy, rzucały głośno grzmiące, gniewne błyskawice.
- za wcześnie, za wcześnie, jak zwykle generał Miauk robi swoją krecio - kocią robotę.
Edycja Almanachu powinna być perfekcyjna, bowiem jej otwarcie, jak również każdorazowe przewrócenie strony wywołuje efekt fali Macha.
- nie mam wyjścia zdegraduję go - zdecydowała.
Nie wiedziała jednak, że w kocich szeregach buzowało już zarzewie buntu...

[pallas]

Nagle w sali pojawił się duch Wielkiego Kocura z Miauk.
- Co zrobiliście z tym bezcennym dziełem.
- To co powinniśmy - odszczekał Szarik.
- Spotka was mój gniew. - powiedział z patosem Wielki Kocur.
- Ha,ha, hi hi. - rozległ się nie spodziewany śmiech Gerwazego.

[alchemik]

Podszedł do rzekomej zjawy Kocura.
- To falsyfikat ducha! - wykrzyknął i pacnął go między uszy.
Kocur rozpałaszczył się na podlodze.
- Sprobuję doprowadzić cię do stanu ektoplazmatycznego - wycedził Gerwazy.
Zdjał skarpetę i wypelnił ją monetami z prawej kieszeni.
Zawsze nosił ze sobą drobne.
Kilka dobrze wymierzonych ciosów spowodowało krwawe rozbryzgi na ścianie.
Ułożyły się w interesujący wzorek.

[pallas]

Tak niebanalny i ludzki. To obraz samego Nietzsche.

[Lucile]

nie, to nie był wzorek, ani obraz "Nietzsch`ego". Kiedy się bliżej przyjrzeli, okazało się, że układa się w słowa, które - szybko skacząc i błyskając wściekłą fluorescencyjną żółcią i neonowym weneckim różem, odbijającym się zamglonym echem w oczach Szarika, przemieszczały się - aby w końcu ułożyć się w zdanie:
auito - help - usizo, mi hanno rapido - they kidnapped me - bathi bathunjwa me, messaggio in - message in - umlayezo uzothola...
Ki diabeł "porca puttana" wrzasnęła zdziwiona Kundzia
Towarzystwo z napięciem wpatrywało się w ścianę, ale - oprócz końcowego kleksa w kolorze przypalonej zasmażki - nic więcej się nie pojawiło...

[alchemik]

W pewnym momencie kleks zafalował, wyciagnął mackowate łapki, złapał za wyrostek podobny do nosa i wysmarkał się prosto na zafascynowanego Szarika, który z wywieszonym jęzorem obwąchiwał to cudo.

[skaranie boskie]

- Ki czort? - Zdziwiony Szarik szybko oddalił się od ściany, oblizując opluty nos.

[alchemik]

Wspomniany czort, tylko nieśpiesznie przeciągnął się, pierdnął, bryzgając dodatkowymi kleksami, po czym zgrabnie zeskoczył ze ściany aż na podlogę.
- To karczma Rzym? Który to Twardowski? - spytał.

[Lucile]

Szarik nie zwracał na niego uwagi, bowiem wylizywał swój nos bardzo dokładnie, jako że smarki kleksa miały smak jego ulubionej kiełbasy - suchej krakowskiej - spojrzał z nadzieją, że może ta uczta się powtórzy, ale kleks zrobił bardzo obrażoną minę, podparł się pod boki ściany i przykleiwszy się do niej, spojrzał wyniośle na wszystkich z góry, oczekując odpowiedzi. Wszyscy milczeli, tylko Kundzia nadal - z uporem godnym lepszej sprawy - wpatrywała się w zanikający już napis (bowiem kleks - wysunął długą mackę w kształcie ozorka i zlizywał ten ścienny komunikat). Myślała tak intensywnie, że - jej lekko tylko falujące włosy, z sykiem skręcały się w korkociągi.
- Będzie czym otworzyć butelkę wina - ucieszył się Protazy sięgając do... niedbale przewieszonego przez lewe ramię szkolnego tornistra z tektury.