CTM - Edycja III / Teksty i głosowanie

[Koleś]

Takie te pojedynki sławne, a ja nie wiem o co w nich chodzi, widzę tylko, że co chwilę terminy są przesuwane. Przy takim trybie umarłbym ze starości i to kilka razy.
Ta "Magia szkoły" też mnie jakoś nie chwyciła, wolę tematy, przy których mogę się wyszaleć, hehe...

Zdecydowana przewaga ujęć satyrycznych.

Akurat mój tekst był całkiem serio, chyba że ironię i sarkazm uznamy za ujęcie satyryczne.
Ale z tym wypychaniem, a bardziej z wyparciem, masz dużo racji. Humor zawsze był jakąś formą obrony przed tym, co nieuniknione, przed przemocą, żałobą i nieszczęściem, stąd wziął się czarny humor. Podczas wojny kwitły kabarety, Dymsza śpiewał "Ach, ten wąsik", a Chaplin kręcił "Dyktatora". Podobnie było za komuny, gdy przeważał dowcip aluzyjny. Jest to jakaś forma oswajania się ze strachem. No i potężna broń, której boją się politycy i megalomani. Dlatego nie mam nic przeciwko temu, by robić sobie jaja ze wszystkiego, czego się boimy, co nas drażni, smuci i przygnębia. Dystans sprawia, że wszystko nabiera innych kształtów. A tematy tabu tracą swoją moc nienaruszalności.

[eka]

Akurat mój tekst był całkiem serio, chyba że ironię i sarkazm uznamy za ujęcie satyryczne.

Odczytałam Twoją apokalipsę jako ciężar czekania na nieuniknione jej nadejście, to, przyznasz, sensu stricte dramat w pełni nie jest, chociaż... czekanie w celi śmierci prawdopodobnie gorsze od stryczka, fakt. Ale w Twojej miniaturze czeka się na jednego jeźdźca w postaci... pani M.
Ironia może ciąć w czułe punkty jak laser, ale może rozbawić do łez.
Tytuł na bogato, bo poza odwołaniem do objawienia apokalipsy, druga część pozwala dookreślić bohaterów. To co najmniej katolicy, a i osoba w sutannie wchodzi w rachubę, satyra i ironia w jednym.
No i podważenie po całości apokalipsowej zapowiedzi:)
I gdzie tu groza?

[Koleś]

Nie wspomniałem nic o grozie, bo to też nie miała być miniaturka-horror, tylko krótka opowiastka o zawracaniu sobie głowy tym, co i tak nieuchronnie nadejdzie, zamiast próbować przeżyć ten czas oczekiwania jak najpełniej. Skoro koniec i tak musi nadejść, to nie ma sensu położyć się, rozmyślać i bezwolnie czekać, pozwalając, by czas który nam pozostał, tak bezproduktywnie się marnował. Przyznasz, że niewiele w takim przekazie humoru. Fakt, że środki użyte przeze mnie są, jakie są, ale to już kwestia mojego charakteru, że ja pisząc nawet o najsmutniejszych sprawach muszę wcisnąć trochę swojego spaczonego i ironicznego humoru.

[eka]

Nie doceniasz siły swojego ironicznego humoru
W sumie nie mam powodu, aby tłumaczyć dlaczego się śmiałam, czytając:

Apokalipsa w parafii św. Jana

Czekam bezustannie, czekam trawiony nadzieją, że może dziś, może za chwilę... Pan Antoni z czwartego piętra mówił, że nadejdzie z chwilą, gdy Matuszewska spod szóstki da mu dupy. Kto wie, czy ta chwila nadeszła? Pozostanie to tajemnicą Matuszewskiej i pana Antoniego, który wczoraj wyskoczył ze swojego okna. Na szczęście zdążyłem mu zabrać zegarek, zanim ktokolwiek się zorientował i oskarżył mnie o szabrowanie zwłok.
Patrzę na cyferblat i wskazówkę sekundnika, pędzącą w kółko, niczym w obłędnej pułapce. Może gdy się zatrzyma, to będzie już? Wtedy się uwolni od narzuconego ruchu? Wtedy odpocznie i zazna spokoju? Wtedy my wszyscy będziemy wolni od świata pełnego przymusów?
Wciąż czekam, cztery rumaki też czekają w stajniach na swój czas. Z osiedlowej knajpy dochodzą wycia pijanych motocyklistów. Aniołowie piekieł od siedmiu boleści...
Leżę na kanapie, a na nocnym stoliku cichutko tyka zegarek pana Antoniego. Nużące jest takie czekanie, powieki coraz cięższe i cięższe...
Dzwonek do drzwi wyrwał mnie z półdrzemki.
To nic, to tylko Matuszewska przyszła dać mi dupy.

-----------------------------------------------------

[Koleś]

Jakbym chciał napisać naprawdę z jajem, to chyba byś pękła ze śmiechu w takim razie.

No cóż, tak już mam, że im bardziej staram się pisać serio, tym zabawniej mi to wychodzi.

[Fałszerz komunikatów]

To kolesia? Niezłe, oddałem głos na tę pracę

[Koleś]

Widziałem. Dzięki.
Chcesz się na wódkę załapać?

[Fałszerz komunikatów]

Na gradową chmurkę piwnej pianki

[eka]

Wszystkie miniatury (oprócz moich ) mi się spodobały, ale mocno: Spowiedź Odysa - Lucile i ta:

7.

Seans

Dopiero, kiedy wywaliła na stół zawartość torebki, wszystko stało się jasne i szemrzący w tle Czas apokalipsy zaczął przebijać na pierwszy plan. Z żoną prawie nie rozmawiałem, powiedziałem tylko zgoda, kiedy zażądała rozwodu. Tak, to jego słowa i teraz właśnie wybrzmiały do końca, a jej stanęła przed oczami wietnamska wioska, ludzie pijący z brudnego szkła alkohol zmieszany z krwią kobry. Serce dżungli wciąż jednak bije; czy jedno rozbite lusterko może przeważyć szalę? Ewa włożyła sobie do ust krwawiący palec i zaczęła ssać. Myśl o matce? Będzie dobrze, czas odwróci się i z jego brodawek zacznie sączyć jabłkowy sok, ciepła kora otrze o ramię. Popatrz, siedem lat, a jak niedaleko upadliśmy, cień drzewa ledwie przesunął się po twarzy, zamigotała wilgoć skórzastych liści i przez zarośla przeszło drżenie. Bo niczego bardziej nie znoszę niż smrodu kłamstw – przekonywał ekran i Ewie przemknęło przez głowę – nie oglądaj się tylko, a łuska spadnie z oczu. Dobro czy zło, równie niezrozumiałe jak głód, który właśnie zaczynał rozrastać się pod żebrami. Groza…groza – powiedział pułkownik Walter E. Kurz, słabnącym głosem, patrząc jej prosto w twarz.

*kursywą cytaty ze scenariusza filmu „Czas apokalipsy”

-------------------------------------------

Lekkość pisania, świetny styl, konkret wątku, znakomicie wykorzystana aluzja, obrazowość, no i oscylowanie na granicy epiki i prozy poetyckiej - jak w obrocie piruetu obiekt wirujący zda się odrywać od podłoża.
Bardzo...

[Koleś]

No. Ja właśnie na siódemkę głosowałem i byłem zdziwiony, że tylko ja. No i zwycięska miniatura była drugą opcją. Gdybym miał dwa głosy, to tak bym je rozdzielił.