wieczornica

[Gloinnen]

Wzrok mi się dłuży w twoje oddalenie,
w stronę bez świata,w gwiazdę, nim zapłonie.
(Z. Bieńkowski)

Tracę.

Jak dżdżownice z moich snów wypełzają
słowa; zabawy miejskie rozpoczęte sto razy,
powtórzone palcówki. W liniach wróżebnych na dłoni
poniosę wspomnienie łez, solne latarnie
przez nieskończoność dni. Z czasu wymyka się
uliczny zgiełk, pytanie, gdzie jesteś odpowiedź, zaśnij;

tak jest łatwiej.

Wśród zaułków wygrzanych językiem
dogorywa pamięć
o tamtym. Jedyne wydarzenie, część wspólna
zbiorów, czy czasem myślisz o mnie;

poza głównym wątkiem
coraz trudniej utrzymać prosty kurs, wabi
horyzont zatopiony w pijackim przywidzeniu.

A wolałabym na odwrót; ja, szklanka pełna do połowy, nad głowami
deszczowe kręgi. Wybrałam ciebie, gasnąc na chwilę otulona
nitkami ubrania; razem chłonęliśmy płynny lazur, wilgoć
uwalniam teraz z podbrzusza, dzisiejsze ciepło

rozlewam
blask pulsujący aż po krwotok na krawędzi

sięgnij po mnie, bez lęku,

jak wtedy
nie zniknij za rogiem.

Niech przepalą się nawzajem dwie melodie;
Potem wszystko straci znaczenie, wystarczy pojedynczy upadek
na wiele lat pod pręgierzem,

niebo nie pozwoli o sobie zapomnieć.

____________________
Glo.