bez pogrzebu

[Gloinnen]

Minione dni rozsypują się
w wędrowny piasek. Rzucona wreszcie
na ocean, jak złamana deska
witam jego ciemność
utoczoną z lodu; każdym oddechem pod powierzchnią,
poznaję to przeczucie. Teraz stało się ciałem
w poszukiwaniu kołyski. Sen
nigdy nie nadejdzie, jedynie zamknięcie oczu;
na dłużej niż bez końca; za każdą granicą
przekroczoną zesztywniałymi dłońmi
otwiera się kolejna czeluść, wypełnia wodą
z ust.

Żaden brzeg nie przyjął.


____________________
Glo.