Poezja już nie virgo

[Gloinnen]

Poezja już nie virgo

"Ona łagodnie otwiera się we mnie
jak na przegubach pulsująca żyła"
(M. Kuźniak)

I.
ubierz ją w dym z cygar
postaw przy rurze
każ zatańczyć w półcieniu
nogi ma jeszcze niczego sobie
choć z pamięci dawno wyciekły
wody płodowe, rybie embriony

w punkt G wbij oścień
możesz trafić szóstkę
wstrzelić się śmiechem podprogowo

przecież jest twoja tylko
za wdowie grosze
na osiach zgrzytają biodra
lędźwie rozcina krzyk
zawsze od początku

II.
powlecz dziewiczą kartkę
lubrykantem
łatwiej wślizgną się myśli
między pustynne piaski

na strunach grzbietowych
splecionych w gwiazdę
zanotuj rzeki okresowe
zanim zgadniesz niepamięcią
czy ty w niej czy ona w tobie

III.
kry pękają cyklicznie
który to już zamysł
z mięsistych minut
zlizujesz czerwienią
przyprowadzony do wodopoju

gorącym błotem
wypełniają się dzbany,
zbierasz z wyschniętych pośladków
ślady latimerii

chciałbyś jeszcze raz
ona nocne źródło unosi
na czubkach wibrysów

IV.
wciąż piszesz
chwilowo zgłodniały
wpychasz w gardło synkopy
kłusem

nie wiesz z jakich wzgórz
ścięto blond włosy
cieszy czas owocowania
zastygły pod skórą
ości wydłubujesz z szeptu

słowa zostały starannie przeliczone
tylko jedno
wilgocią przepala zenit

śpiew unisono
per rectum


____________________
Glo.