nie jestem taka (zlew poetycki)

[Gloinnen]

Naprawdę
nie jestem taka,
jak widzą i piszą, to
stało się bez znaczenia, lecz
przecież nie można bardziej otworzyć
okiennic, roztrzaskać szyb; niczym okulary
zmieniam role, przeciwsłoneczne, do
dali, fotochromy, dobrze wiem, no
kurwa, nie tak miało być,
zdrapuję kolory na opak,
z negatywów
przecież kłamią,
pojebane wiersze,
jedna wielka wiocha,
naprawdę nie jestem taka,
z każdą nocą przychodzi zrozumienie,
mówiłam różne rzeczy, kto by uwierzył, teraz
ulice mnie nawet nie ukryją, pustostany,
ślizgawki w wyobraźni, ale pamiętasz.
I nic już nie będzie takie samo,
cisze zdzieram warstwa
po warstwie z ust,
nie potrafię,
nie potrafię tak po
prostu pójść swoją drogą,
zatrzymaj; chwytam się dotkliwego
żalu, ostrej krawędzi nad urwiskiem; pijany
skorpion każdej nocy wbija kolec od środka, nawet
lepiej, ja nie jestem taka, nie drwij, chociaż
ciążę u szyi kamieniem, możesz ogrzać
w dłoniach, wrzucić do jeziora,
nosić czasem w kieszeni,
niczyja, doskonale
twoja, nic na to
nie poradzę,
nic dziś nie mam
dla ciebie, niczego nie
zabieram, minut, liter, zbliżeń,
i nareszcie na każde z pytań odpowiadam
nie, ręce ściskają kartkę z imieniem, zanim zasnę
kolejny seans, nikt na szczęście nie widzi,
co powiem, to moje, wiesz, lubiłam
kiedyś pisać o rzekach wśród
pustyń, o śpiewnym
wietrze nad
grotami,
o zapalniczce,
która uczy ciepła.
Teraz tylko zakotwiczam
błysk żelaza w ciemności, ile
jeszcze trzeba dni, by zastygnąć
w bieli, przecież nie jestem dźwiękoszczelna,
raczej światłoczuła, nie głupia laska do ruchania,
Horpyna, przecież nigdy ani przedtem ani
potem; napisałam siebie, aby teraz
bez końca odchodzić.


____________________
Glo.