In statu nascendi

[Gloinnen]

Znów idę w ciemno, pękły kurtyny;
wierzyć się nie chce,
że czas w jaskiniach dotąd ukryty
zagrzmiał, raz jeszcze.
Dziś świat na głowie stanął. Wbrew woli
każda minuta
wgryza się w pamięć, aby pradolin
zmyślnie poszukać.
Nie ma już przedtem. Nie ma na zawsze;
psotne kaskady,
drwiąc z ostrożności, coraz odważniej
gnają przez skały.
Próżno buduję śnieżne bastiony,
kruche warownie;
nie da się lawin raz przebudzonych
uśpić ponownie.

***
Drążysz uparcie przestrzeń kamiennym
słowem jak kroplą.
Choć wiem, że pejzaż kiedyś się zmieni,
proszę, nie odchodź.



lipiec 2011
____________________
Glo.